Dwaze koekert

Ik was onlangs uitgenodigd voor een Koffie met… in de bibliotheek van Leerdam. Een ieder die zin en tijd had, mocht op een doordeweekse dinsdagochtend aanschuiven. En onder het genot van een kopje koffie met een koekje mocht ik vertellen over mijn werk. Erg leuk.

Ik had wat drijfhoutkunst, mijn gedichtenbundel Burgeluk en onze kaarten uitgestald op de tafel. Er was een vrijwilligster die voor de gasten en mij een bakkie inschonk. Het drijfhoutwerk werd bewonderd. Ik kreeg fijne complimenten over mijn boek. En voordat ik het wist, was het ijs gebroken.

Ik startte met het verhaal achter mijn schrijven:

Tien jaar geleden werd ik overvallen door een virale encefalitis. Ik heb als kind de waterpokken niet gehad en op eenenveertig jarige leeftijd is dit virus in mijn hersenen beland. Na een periode ziekenhuis en revalideren bleek al snel dat mijn hersenen waren aangetast. Veel te lang heb ik gedacht dat ik het kon winnen van mijn restverschijnselen van hersenletsel en weer terug kon naar wie ik was. Maar dat bleek een zinloze strijd. Over deze worsteling en zoektocht heb ik mijn boek Imperfect verklaard geschreven. Lezen en schrijven hebben mij onwaarschijnlijk veel goed gedaan. Het is de therapie die bij mij past.

Bibliotherapie (zo heet het echt als je baat hebt bij boeken) wint inmiddels aan populariteit onder psychologen, artsen en docenten sinds de wetenschap met bewijzen komt dat woorden echt kunnen helpen. Daarnaast bieden boeken energie voor lichaam en geest.  Natuurlijk zul je door het lezen van boeken niet genezen, maar je kunt er door worden geraakt. En daardoor kan iemand in beweging komen. Ook schrijven heeft een genezende werking.

Ik vertelde dat ik deze therapie nodig had omdat mijn leven door mijn hersenontsteking een geheel andere wending kreeg. Lezen en schrijven kon ik in mijn eigen tempo, tijd en huis.

Dit stukje ging enthousiast – ik vertel graag over mijn liefde voor boeken en schrijven – en goed. Maar toen ging het onverwacht even mis. Niet erg mis. Maar toch. Ik vertelde dat ik mijn geliefde baan – ik stond twee dagen in de week voor de klas – op moest geven. En ik door restverschijnselen van hersenletsel uiteindelijk voor de rest van mijn leven ben afgekeurd.

En daar bij het woord ‘afgekeurd’ haperde ik. Misschien komt het wel omdat ik bewust of onbewust dat woord altijd ontwijk. Maar nu noemde ik het akelige beestje bij zijn naam en bij het uitspreken voelde ik het springen in mijn ogen.

Het was geen huilen, niet eens tranen maar meer iets van volschieten en slikken.

Afgekeurd, arbeidsongeschikt verklaard. Dat ben ik. Ik heb het zwart op wit. En dat hardop uitspreken doet dus nog altijd wat. Ik schrok ervan. De dames aan tafel niet. Die vonden het heel normaal. En toen hadden we het er gewoon even over. Dat de termen afgekeurd en arbeidsongeschikt zijn eigenlijk zo weinig zeggen over wie je bent, het vertelt alleen maar dat je niet meer mee kunt draaien in het arbeidssysteem dat wij kennen. Maar het zegt niks over wie ik ben. Ik voelde me lichter worden door de blikken en woorden die ik met liefde toegeworpen kreeg.

In een flits dacht ik even aan het gesprek in de tijd net nadat ik te horen had gekregen dat ik afgekeurd was. Onze jongste zoon vertelde dat er in zijn klas een gesprek was ontstaan over de beroepen van ouders. Hij had zijn klasgenoten en docent verteld dat ik afgekeurd was. Ik voelde mijn nekharen omhoog gaan, de tranen over mijn wangen lopen terwijl ik hem verwijtend vroeg waarom hij dat in vredesnaam gezegd had. Nu leek het net of ik niets meer kon. Daan zei enkel: ‘Maar het is toch waar, mam’. En ik kon slechts knikken. Want het was waar. En terecht. Maar Ik voelde priemende vingers in mijn rug. De verwijten om mijn oren. Ik ben opgegroeid met niet zeuren, de schouders eronder. En ik wilde er zo graag toe doen. Niet alleen als vrouw en moeder. Maar ook nog op een andere manier. En hoe moest dat nu  ik te horen had gekregen dat ik nooit meer op de arbeidsmarkt mee zou kunnen draaien. Inmiddels heb ik mijn weg gevonden. Ben ik weer wie ik ben. En is het meer dan goed zoals het nu is. Dus die heftige reactie van toen is er nu gelukkig niet meer. Al die emotie van weleer is veranderd in slikken en knipperende ogen.

Onderweg naar huis dacht ik na over mijn ochtend in de bibliotheek. Ik denk graag. Immers als je na denkt, durft te kijken naar jezelf en je afvraagt waarom je doet wat je doet, kun je het zo nodig proberen te veranderen en jezelf wat beter leren begrijpen. En dat is altijd fijn. Waarom schoot ik vol? En wat is er eigenlijk mis met dat het gebeurde? Dat vroeg ik me af in de trein. Niemand leek er moeite mee te hebben. Maar ik was verbaasd dat ‘afgekeurd’  hardop uitspreken mij toch nog raakt. En tegelijkertijd vond ik het ook niet erg. Immers wie altijd maar sterk is verliest zichzelf. Het is niet normaal om alles altijd maar onder controle te hebben. Wat is er eigenlijk mis met de erkenning van pijn en verdriet. Mijn leven is zeker niet perfect. Maar het is wel mijn leven.

Het schrijven is een zegen voor mij. Het plezier zit niet ‘m niet louter en alleen in het schrijven maar in alles er om heen, mijn manier van denken en kijken. Door het schrijven, ook al speelt het grotendeels in mijn hoofd af, geef ik de wereld vorm. Mijn woorden gaan bijna altijd over alledaagse ogenschijnlijke onbelangrijke dingen. En daardoor zie ik steeds meer en meer de schoonheid in het alledaagse. De poëzie van het leven om mij heen. Mijn welbevinden en welzijn zijn erop vooruit gegaan. Eigenlijk raad ik iedereen bibliotherapie aan. Lees en schrijf!

Ik schrijf veel en ik deel lang niet alles. Soms is het te privé en soms zijn het krabbels die het lezen niet waard zijn. En nog altijd weet ik niet of het goed genoeg is om mezelf dichter te noemen. Maar één ding is zeker: ik schrijf graag. Ik ben trots en blij dat mijn gedichtenbundel zoveel liefs en moois oproept. En dankbaar voor al die lieve leuke inspirerende mensen die op mijn pad komen.

De afgelopen jaren heeft het schrijven en het uitdelen mij zoveel moois gegeven, mij zoveel heil, schoonheid en zielenrust gebracht dat ik het wel moet blijven rondstrooien in de hoop dat het gevonden wordt.

Toen ik thuis kwam, ontdekte ik dat ik niet had uitgecheckt en moest ik dus weer terug naar het station om dat probleem op te lossen. Mijn algehele conclusie van deze dag:

Soms ben ik het dapperste en sterkste wijf ter wereld en vaak ben ik een dwaze, twijfelende koekert.

Ps: Koekert betekent pannenkoek en de trainer van mijn zonen schijnt dit woord te roepen tijdens trainingen. En als iemand een ander woord voor afgekeurd/ arbeidsongeschikt heeft dan hoor ik dat graag…

8 antwoorden
  1. Tineke
    Tineke zegt:

    Heel herkenbaar…. Ik heb ook voor de klas gestaan, ben ook afgekeurd. Toch nog remedial teacher geworden, maar het blijft pijn doen.
    Nu heel gelukkig met pensioen!
    Zo fijn dat je je weg hebt gevonden… en hoe!

    Beantwoorden
  2. Joke de Vries
    Joke de Vries zegt:

    Lieve Ariena,
    Deel je dat andere woord dan ook met mij? En met anderen die net als ik even moeten slikken om het herkenbare in je verhaal?
    XXX

    Beantwoorden
  3. Lucia Weerstand
    Lucia Weerstand zegt:

    Misschien is het woord: genoodzaakt om zichzelf opnieuw uit te vinden.
    Afgekeurd worden is gelukkig voor veel mensen niet het einde maar (meestal achteraf gezien) het begin van een ander leven waarin ze zichzelf opnieuw uitvinden.
    Een tijd waarin ze op zoek gaan naar verborgen talenten om die tot bloei te laten komen.
    Dat is jou wel heel goed gelukt. ☺
    Lucia

    Beantwoorden
  4. Marion
    Marion zegt:

    Een ander woord…tja…arbeidsongeschikt is denk ik echt een woord van onze maatschappij…”wat lever je op”…in geld uitgedrukt. Ik denk dat als je geeft en ontvangt dat wat je kunt je niet arbeidsongeschikt kunt zijn. Je doet nu ander werk dan eerst (schrijven en kunst maken). Maar als je echt een ander woord zou zoeken….werkbeperking misschien? Als in…beperkt in hoeveelheid energie en/of mogelijkheden? Misschien voelt het verschil tussen zijn/hebben ook anders? .Arbeidsongeschikt “ben” je…een werkbeperking “heb” je? Het is maar een gedachte… 😉

    Groet Marion

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *