Je moet zelf trappen. Maar je hoeft het niet alleen te doen. 

Onze jongste zoon heeft afgelopen donderdag met zes CIOS vrienden de Alpe Huez beklommen. Niet alleen het beklimmen van de berg maar ook de organisatie achter deze dag is groots. Een vriend van Mark werkt als vrijwilliger bij Alpe d’HuZes en had ons het één en ander verteld over alles wat nodig was om deze dag op rolletjes te laten lopen. Erg indrukwekkend. Maar ik vond zijn taak misschien wel het allerbelangrijkst.

Hij stond in bocht 16 samen met andere collega’s klaar voor alle fietsers en wandelaars die de uitdaging aangingen en even wat moed of troost nodig hadden. Niet alleen in bocht 16 maar in alle bochten stonden op deze dag vrijwilligers klaar met oa.: dekens, reparatiemateriaal, energierepen, EHBO-spullen en bananen.Maar bovenal stonden ze er met zachte en stevige schouderkloppen. Zetjes om weer vol moed door te gaan. ‘Ga maar, zet ‘m op, je redt het wel!’

De gedachte een berg te beklimmen met in iedere bocht hulptroepen, speelde de afgelopen dagen door mijn hoofd. De Alpe Huez heeft er 21 en in iedere bocht mocht je uitrusten, stilvallen en krijgen wat je op dat moment nodig had.

Misschien moeten de bergen in ons leven ook zo beklommen worden. Iedereen kent dalen waaruit je weer naar boven moet zien te komen. En dan is het jouw berg. Jouw verdriet. Jouw weg die je moet gaan. Je moet zelf trappen.

Maar je hoeft het niet alleen te doen. Als je buiten adem bent, de berg te steil is, je jezelf het laplazerus trapt, is het goed om te weten dat je niet alleen bent maar dat er iemand met troost voor je klaarstaat in de bocht. Armen om in uit te rusten, kopjes soep, doekjes voor het bloeden, een luisterend oor of duwtjes in de juiste richting. En dan ga je weer. Omdat je alleen verder kunt door weer op te stappen en door te gaan. Op naar de volgende bocht. Waar je weer stil mag vallen. Troost en moed mag ontvangen van je liefste geliefden maar ook van volstrekt onbekenden die er op dat moment zijn.

En dat je dan na enkele of oneindig veel bochten kunt zeggen: ‘Ik ben er!’

Ik heb iets van deze berg met zijn bochten mogen beleven. Petje af en een diepe buiging voor alle vrijwilligers, de fietsers en wandelaars. Ik neem de berg liefde en de saamhorigheid van deze dag in mijn hart mee naar huis maar wens dat ooit de Alpe d’HuZes niet meer nodig zal zijn.

Op de foto’s zie je zinnen die in de bochten op het asfalt geschreven waren. Deze woorden spreken voor zich.