Binnenstebuiten

Berichtje op Instagram:

Beste Ariena,

Ik werk als redacteur voor het tv-programma BinnensteBuiten (KRO-NCRV), een inspiratieprogramma met reportages over natuur, eten en bijzondere huizen. Toen ik jouw huis in VT-wonen zag, werd ik heel enthousiast. Wat een gezellig huis heb je en wat is je drijfhout mooi en origineel. Wil je misschien meedoen aan ons programma?

Ik ben iedere keer weer blij verrast wat het plaatsen van foto’s op Instagram doet. Maar ik kende het programma niet en ik wist niet goed wat te doen. Dus vroeg ik zo her en der eens om me heen. Dat leverde de volgende reacties op:

‘Doen Arien!’

‘O, wat leuk. Je werk verdient het!’

‘Zo geweldig, gratis reclame op de tv. Weet je wel wat zendtijd kost?’

Eigenlijk waren er alleen maar positieve reacties. Maar ja, zij hoefden niet met hun hoofd op tv. Want natuurlijk ben ik blij (heel blij) dat mijn werk gedeeld en gevonden wordt maar ik had wat bedenkingen met de rest. Want ook ons huis en ik moesten in beeld. Onder het avondeten had ik aan tafel overleg met mijn man en kinderen. Ook zij riepen: ‘Doen!’ Maar bij mijn uitleg dat ook zij even in beeld moesten, viel het stil.

Zoon: ‘Waarom dan?’
Ik: ‘Om je kamer te laten zien.’
Zoon: ‘Mijn kamer?’

Ik zag aan de verbaasde en verschrikte gezichten van mijn twee zonen dat zij totaal geen idee hadden van het bestaan van programma’s als BinnensteBuiten. Er volgden de nodige opmerkingen en de slappe lach. Maar om een lang verhaal kort te maken. Ze wilden wel meedoen. Voor mij. Want als er mensen zijn die in mij geloven dan zijn zij dat wel.

Nadat ik een ‘ja’ had teruggestuurd, ging het in rap tempo. Een week later al stond de tv-ploeg (geluidsman, regisseur en cameraman) op de stoep. Ze waren nog maar net binnen of ik kreeg de vraag of ik via de mail de kledingvoorschriften had ontvangen en gelezen. Deze vraag betekende dus dat ik iets onhandigs aan had getrokken. Dat begreep ik ook wel. Mijn Lot is derdejaars student aan de Pabo en heeft een grote passie voor mode. Op zaterdagen werkt ze in een trendy kledingzaak. En ze koopt en verkoopt online kleding. Een paar dagen voor de opname had ze aan mij gevraagd: ‘Mam, wat doe je aan?’ Ik had nog geen idee. Maar zij wel. In haar kielzog ging ik mee naar de winkel en daar was ik al snel in het bezit van een hip wijd jurkje met prints. En dat schijnt niet handig te zijn: een mens wordt op tv dikker van wijd en prints.

Maar op dit vroege tijdstip was ik al lang blij dat ons huis in opgeruimde staat verkeerde en iedereen paraat was. Stijn (oudste zoon) had de avond ervoor bij de voetbaltraining een blessure opgelopen. En hij had samen met zijn broer (ze spelen in hetzelfde voetbalteam) en Mark tot laat in het ziekenhuis gezeten. Ik had nu echt geen zin in verkleedpartijen. Dus liep ik naar Lot – die niets van de kledingvoorschriften wist – en vroeg zachtjes: ‘Lot, maakt dit jurkje mij dik?’, ‘Nee hoor mam,  je ziet er hartstikke leuk uit!’. Ik besloot op mijn Personal Assistant met 0,0 tv-ervaring te vertrouwen. Soms moet je immers maar net doen alsof je gek bent.

Het was een leuke dag, zonder meer! Maar voor de camera bleek ik geen groot succes. Dus Mark is meer (lees: heel, heel veel meer) in beeld dan zijn bedoeling was. Ik sta er vaak maar wat naast en zwaai af en toe wat onbestendig met mijn armen en zeg dingen als: ‘dit is de keuken en dit is de badkamer.’ Ik wist al met al niet, wat ik er aan het eind van de opnamedag van moest vinden. Of meedoen aan het programma wel zo’n goed idee was… Maar gelukkig kregen we de volgende ochtend van een vriend een tv-recensie uit de Volkskrant over BinnensteBuiten toegestuurd. Dat waren wel geruststellende woorden:

Ik moet eerlijk zijn ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met binnenstebuiten aan moet. Het is beslist niet urgent, maar op de een of andere manier wel aangenaam. Je moet er, denk ik, gewoon niet met je volle aandacht bij zijn. Ideaal als televisiebehang terwijl je kookt eet of de afwas doet. Of gewoon, bewust aan het genieten bent van een lekker leven.

Het is dus gewoon even ontspannen tv kijken. Dat is alles. Toch was ik nog steeds niet helemaal gerustgesteld. Op de opnamedag was namelijk geen script. En de dagen erna dacht ik steeds: ach, dit had ik moeten zeggen of dat had ik moeten laten zien. Wat jammer dat er geen script was dan had ik me wat beter voor kunnen bereiden. En had ik misschien wat meer over mijn drijfhout en gedichtenbundel verteld. Nu ging het allemaal zo snel.

Maar ook dat geharrewar is weer voorbij. Want nu denk ik dat geen script juist bij mij hoort. Het is de manier van werken (en leven) die me meer en meer past. Ik maak wat ik mooi vind en doe wat ik graag doe. Schrijven en werken met drijfhout. Mijn werk deel ik op fb en Instagram en ik weet inmiddels dat uit delen altijd weer iets moois en leuks voortkomt. Want meestal, heb ik ontdekt, bewijzen we onszelf de beste dienst als we in staat zijn tot loslaten en vertrouwen. Bij mij loopt het zonder script nu volgens een scenario dat ik een aantal jaar terug niet had kunnen bedenken. Er komen dingen (zoals BinnensteBuiten) op mijn pad, die gewoon leuk zijn om mee te maken. En daar geniet ik maar van!

PS: De beelden zijn te zien in de uitzending van woensdag 6 maart