De Libelle en mijn geharrewar

Ik ging een paar dagen naar mijn zus in Ede. De plaats waar ik ben geboren en getogen. Ik werd opgehaald bij het station en mijn daadkrachtige zus ontving mij met de woorden: ‘Jenny krijgt vandaag (donderdag) al de Libelle met de post dus we gaan even bij haar langs.’ Zo gezegd zo gedaan. Nu weet ik al weken dat ik in de Libelle kom. Het interview en de fotoshoot – over beide ben ik vol lof – zijn al even terug. Maar als de Libelle opengevouwen op de keukentafel ligt en ik vluchtig wat lees, schrik ik ervan. ‘Straks’, flitst er door mijn hoofd, ‘zien mensen mij alleen nog als die vrouw van die hersenontsteking.’ Ineens ben ik bang dat mensen mij zo omschrijven als ze over mij praten. En natuurlijk is dat ook zo. Maar ik ben niet mijn restverschijnselen van hersenletsel. Ze horen bij mij. Maar ik ben ze niet. Ik ben veel meer dan dat. Of dat ze het erger maken (ik besef heus hoe goed ik uiteindelijk uit de ziekte ben gekomen). Misschien ligt er de laatste tijd teveel nadruk op die hersenen van mij. Maar ja, dank je de koekoek. Ik heb er toch zeker zelf een boek overgeschreven. Dus dan kun je er op wachten, toch? Dat is waar. Maar ook mijn boek gaat over veel meer dan mijn hersenen. En dat en nog veel meer spookt er door mijn hoofd bij het zien van mijn hoofd en verhaal in de Libelle.

Nu ben ik weer thuis. En zit aan mijn eigen keukentafel een Messenger – de reacties van lezeres raken en ontroeren mij – van Helena Kampinga die deze week mijn boek heeft gekocht te lezen. ‘Wat is het een ontzettend mooi boek dat je hebt gemaakt. Dat gaat zowel om inhoud als om uitvoering.’ En ook de wijze woorden van donderdag – gelukkig lieten zowel Jenny als mijn zus van zich horen – gonzen nog na in mijn hoofd. ‘Je hebt een boek geschreven en uitgegeven. Het is het waard om gezien te worden. Als je iets doet moet je het goed doen. Geen half werk daar schiet je niets mee op.’ Het is een waarheid als een koe. Bovendien heeft ook de mooiste boekhandel van Ede ‘Het Paard van Troje’ nu ‘Imperfect verklaard’ in de schappen liggen. Dus mijn geharrewar (dat vast wel weer eens de kop op steekt) is weer klaar.

En voor nu wil ik nog graag kwijt: koop de Libelle of mijn boek:-), lees de interviews en geef om je hersenen! (Van 1 t/m 6 februari 2016 is de collecteweek van de Hersenstichting )