Jarig!

Vandaag vier ik mijn verjaardag.
‘Heb je nog wensen?’, werd er deze week regelmatig aan mij gevraagd. Die heb ik altijd. Een boek, mijn luchtje, een varen (ik heb de varens ontdekt en vind dat er op ons dakterras altijd een plekje voor deze weelderige plant is) of opschrijfboekjes.

Naast deze verlanglijstwensen, huist er een echte wens in mij. Iets wat ik reuze graag wil. Al jaren. Ik droom al heel lang van het schrijven, illustreren en uitgeven van een prentenboek. Maar een wens, een droom kun je veilig voor je uitschuiven. Je hoeft het namelijk niet te doen. Er is niemand die tegen mij zegt: ‘Hè Arien, waar blijft dat prentenboek nou?’. Of: ‘Dit jaar moet je echt met je prentenboek aan de slag hoor, want anders…’
Bovendien hoorde ik wel een stem zodra ik een boekenwinkel of bibliotheek instapte. Bij het zien van zo veel prachtige prentenboeken, liet ze me luidkeels met ‘Hier kan jij toch nooit aan tippen!’, de moed in de schoenen zakken. Maar met het klimmen der jaren – ouder worden heeft echt voordelen – besef ik meer en meer dat dingen op je eigen manier mogen. Het hoeft niet groots en meeslepend. Maar het kan gewoon, eenvoudig en klein. En ook dan mag je laten zien wat je maakt.

En zo besloot ik te beginnen. Want dat is hoe het realiseren van een droom werkt. Je moet beginnen met beginnen. In mijn eigen tempo. Binnen onze eigen mogelijkheden.

Er ontstonden dieren van drijfhout en voor de achtergronden heb ik gebruikgemaakt van afvalkarton en ander restmateriaal.  Ik heb zo genoten van het maken.  Mark (mijn man) nam de fotografie en de vormgeving op zich. En bij het zien van de eerste afdrukken, voelde ik het geluk van creëren.  Alles valt mooi samen. Het past bij elkaar. Ik kan me iedere keer opnieuw verbazen hoe je van niets weer iets kan maken.

One man’s trash is another man’s treasure

Het gehele prentenboek is dus gemaakt van zwerf en restmateriaal. Ik ben blij als ik een ‘schat’ vind. Tegelijkertijd zetten mijn vondsten mij aan het denken hoe wij met onze spullen en de wereld omgaan. De overproductie, de plasticsoep, het zwerfafval. We moeten beseffen dat onze manier van leven invloed heeft. Hoe jonger we ons daarvan bewust zijn, hoe eerder we onze verantwoordelijkheid nemen.

Onze hoofden zitten vol met eigen waarheden. We kunnen daar hardnekkig aan vasthouden. Ellenlange discussies leiden vaak niet tot nieuwe inzichten. Ik denk dat veranderingen vaak gepaard gaan met geraakt worden. En dat doet kunst, sport, muziek of een boek. Problemen worden daar heus niet mee opgelost. Zo naïef ben ik niet. Maar met een theaterstuk, een foto, een gedicht of een lied kan wel de eerste bewustwording of  de grondslag van een verandering worden gelegd.

Ik hoop dan ook dat mijn prentenboek  ‘En jij? Jij mag er ook bij.’ niet alleen fijn is om (voor) te lezen maar ook dat kinderen bijvoorbeeld bewuster zwerfafval zien, rommel op gaan rapen en in prullenbakken gooien of nog leuker als ze ergens iets in zien, er met hamer en zaag, lijm en schaar, naald en borduurgaren weer iets moois van maken.

De planning was om eind oktober een expositie met een feestje rondom het verschijnen  van het prentenboek te organiseren. Vanwege corona zijn al die plannen gestopt. En ik dacht dat we het maar helemaal uit moesten stellen. Ik had in deze bizarre, onwerkelijke tijd zo veel mitsen en maren… Mark (ik heb echt de beste uitgever!) dacht daar anders over. ‘Wat door kan gaan, mag ook nu – of juist nu – gewoon doorgaan’. Dus kreeg ik vandaag mijn allergrootste wens: het prentenboek ligt bij de drukker. Eind oktober wordt de bestelling afgeleverd. Nu voelt vandaag toch (tussen alles door) zoals dit kaartje dat ik kreeg van mijn zus.

p.s.;

Prentenboek: ‘En jij? Jij mag er ook bij.‘

Het verhaaltje speelt zich af op de boerderij. De boer vindt een doos op de stoep met daarin Schildpad. Alle dieren komen een kijkje nemen en vragen zich af of Schildpad op de boerderij hoort.

De illustraties in het aanstekelijke prentenboek zijn gemaakt van drijfhout, restkarton en ander afvalmateriaal. Je krijgt vanzelf zin om ook te gaan jutten en rond te struinen. Op te ruimen en te gaan hergebruiken.

Laten we samen de wereld een beetje mooier maken!