Soms heb je niets te willen, maar gaat het zoals het gaat. Hoe hard ik ook vecht, ik kan mijn leven van voor de virale encefalitis nooit en te nimmer meer terugkrijgen. Dat is voorbij. Klaar. Ik kan geen leven hebben zonder restverschijnselen, die horen gewoon bij mij. Ik kan me blijven focussen op wat er mis met me is en daarin blijven hangen. Ik besef steeds meer dat ik niet meer moet denken in termen als: Straks als ik beter ben, dan…

Want daar wordt mijn leven beslist niet leuker van. Wat er met me is gebeurd, daar kan ik niets aan doen. Maar wel hoe ik er mee omga. Vastbesloten ben ik om er zo goed mogelijk mee te leven. Wil ik dicht bij mezelf en in het nu leven. En daarvoor heb ik rust en tijd nodig. Dus sluit ik zoveel mogelijk de buitendeuren voor een jaartje. Zonder me af. Om uit te rusten, bij te komen van alles wat ik de laatste jaren, tegen beter weten in, van mezelf heb gevraagd. Om het beste te worden van wie ik nu ben.

Me oudenieuwezelf te zijn.

Het leven is wat gebeurt, terwijl je andere plannen maakt (John Lennon).

Maar daarnaast ligt, volgens Einstein, in iets moeilijks een kans.

Een kans, een nieuw avontuur daar heb ik wel zin in.

Dus zet ik de tering naar de nering.

Herkaderen, omdenken, mee veranderen, het vanuit een ander perspectief bekijken.

Ik besluit het positief aan te pakken.

De koe bij de horens te vatten.

Het beste ervan te maken.

Daar gaat ie:

Vanwege mijn gezondheid mag ik geheel geoorloofd weg van de wereld om mij heen. Geen gerace van hot naar her, ieder weekend feestje hier of daar. Is er, in mijn eigen huis, tijd voor traagheid, tijd voor dromen, tijd voor het hier en nu, tijd voor de liefde,voor lezen, tijd om te denken, tijd voor schrijven, tijd zonder regels en verplichtingen, maar ook alle tijd om voor mijn lichaam en geest te zorgen.