Dit is de echte wereld…

Ik heb gesnorkeld en zit aan de waterkant op adem te komen. De vissen in alle soorten, kleuren en maten. Het koraal, het wier. De eindeloze stilte. Het is magisch onder water. Er komt iemand naast mij zitten. ‘Wat mooi hè’, zucht ze. ‘En zo stil…’

Ik herken haar gevoel. Alleen je eigen ademhaling horen. En zoveel moois zien. Van de grootste paradijsvogels tot kleine grijze muizen. Ze zijn er gewoon. Mogen alles zijn.

‘Was de echte wereld ook maar zo…’, hoor ik de vrouw naast mij wensen.

Mijn gedachten dwalen als vanzelf af naar een uitkijkpost op de Hoge Veluwe. Mark en ik waren daar om wild te spotten. Nou ja, ik kijk liever naar de mensen in een wildobservatiepost. In het begin speur ik nog mee. Maar al snel schuif ik wat naar achteren, beland op een steen of bankje en ga mensen spotten.

Ook op deze bewuste ochtend was dat het geval. Het was nog vroeg. De zon kwam langzaam op. Er werd gefluisterd. Mensen wezen elkaar op iets dat ze zagen of dachten te zien. Er werden verrekijkers uitgeleend. Hier en daar hoorde ik een ‘ooo’ en ‘aaa’.

Kortom ik had genoeg te kijken. Een meneer pakte iets uit zijn tas die naast mij op het bankje stond: ‘Vermaak je je wel?’, vroeg hij fluisterend.

‘Ik vermaak mij uitstekend. ‘Het is vredig hier. Was de echte wereld ook maar zo…’, antwoordde ik.

Ik weet nog precies (bijzonder toch hoe je het één vergeet en het ander glashelder in je brein wordt opgeslagen) hoe de man zijn wenkbrauwen fronste en herhaalde ‘De echte wereld?!’

Ik knikte.

‘Maar dit is de echte wereld!’ En hij spreidde om zijn woorden kracht bij te zetten zijn armen. Naast alle gruwel, het gelijk, het verdriet, is er de vriendelijkheid en de schoonheid. Het blauw van de zee. Dus herhaal ik hier op Curaçao de woorden van de meneer op de Veluwe en zwaai daarbij ook wat met mijn armen ‘

‘Dit is de echte wereld!’

De vrouw lacht. En daar zitten we. Twee onbekenden maar allebei met dezelfde glimlach op ons gezicht. Met bovenop ons hoofd de duikbril en de snorkel als een soort van uitroepteken naast ons gezicht.

Mark fotografeert (ook onder water) graag. Deze maakte hij gister tijdens een duik. De schildpad bestaat al miljoenen jaren. Als mens stellen we daarbij eigenlijk niets voor.