De jaren en de verschillen vieren!

Wij mochten afgelopen vrijdag aanwezig zijn bij het promoveren van een vriend uit Curaçao aan de Universiteit van Twente. Extra bijzonder omdat we hem en zijn gezin nog maar zelden zien. Terwijl we eerder zo’n beetje bij elkaar om de hoek woonden, bedraagt de afstand nu 10 vlieguren. De vriend had uitgebreid onderzoek gedaan naar duurzame energie op Curaçao en het was boeiend om naar de bevindingen en de adviezen van zijn onderzoek te luisteren. Gelukkig waren de vragen en antwoorden in begrijpbare taal. Ook dat was fijn.

Na het behalen van zijn titel moest er natuurlijk gefeliciteerd worden. Wij hadden een cadeautje mee. En terwijl we aan een kopje koffie met wat lekkers zaten, ging ik terug in de tijd. Ons cadeautje stond namelijk nog steeds ingepakt. En dat bracht mij bij één van onze eerste feestjes op Curaçao. Het presentje dat wij hadden meegenomen voor de jarige job werd niet uitgepakt. Maar op een tafel tussen allerlei andere ingepakte pakjes gezet. Voor mij was dit nieuw. Mijn kinderen wilden bij het jarig zijn, altijd zo snel mogelijk uitpakken.

Dus vroeg ik aan een mevrouw naast mij of er een speciaal uitpakmoment was. Zij legde uit dat de cadeautjes pas aan het eind van het feest werden uitgepakt. Dat wij er waren was belangrijker dan het cadeautje. Toen ik aan het eind van het feest met stukjes taart voor de 2 jongste kinderen naar huis ging, wierp ik een blik op de tafel met ingepakte cadeaus. Ik voelde me ineens wat hebberig.

Mijn dat-ging-daar-anders- herinneringen brachten mij ook nog even naar onze geliefde Antilliaanse buurvrouw. ‘Arienja’, riep ze verontwaardigd nadat ze ergens op bezoek was geweest, ‘die Makamba’s (Nederlanders in het Papiamento) lieten hun honden binnen. Ze mochten zelfs op de bank. Vies hè Arienja, honden binnen!!’ We zaten buiten. Ik zag haar grote tuin, het lekkere weer en begreep waarom haar hond niet binnen kwam. Als zij zou weten dat onze kat hier weleens op ons bed ligt…

Met het ouder worden besef ik steeds meer dat het land, de plaats waarin je wordt geboren en de familie waarin je wordt grootgebracht bepalen wat normaal is. Je neiging tot hoe het hoort te zijn, je geloof in de waarheid heeft daar zijn wortels. We doen na wat ons is voorgedaan.

Gelukkig leven we in een tijd waarin de verschillen van leven om ons heen zichtbaar zijn. Je kunt door te luisteren, in gesprek te gaan of (online) te lezen over iemand jezelf verdiepen in de ander. Het leven kun je op zo veel verschillende manieren leven. Het maakt dat ik wil puzzelen op mijn doen en laten. Gewoon omdat het leven zo veel mooier en rijker wordt als je af en toe stilstaat bij jezelf. En je afvraagt waarom je doet wat je doet. Af en toe leg ik er wat stukjes bij of ik laat wat stukjes vallen. Of ik ga opzoek naar een nieuw stukje. Waarbij ik meer en meer durf te vertrouwen op mijn eigen verstand en hart. Dat is toch een groot voordeel van het ouder worden, dat ik steeds minder dingen zeker weet. Dat ik meer in twijfel durf te trekken.

Maar de cadeautjes die ik op mijn verjaardag krijg, pak ik gelijk uit. En onze kat ligt op de bank te spinnen. Dat verandert niet. Dat hoort bij mij. En juist de verschillen maken ook dat de wereld geen eenheidsworst wordt. Eigenlijk zouden we onze verschillen gewoon vaker moeten vieren. Misschien is dat ook best een fijne feestdag.