De geest
‘U heeft geen Hbo-niveau meer’ ik heb werkelijk geen idee meer wie dit tegen mij zei. Maar ik weet wel waar en waarom. Het was in een kamertje van het revalidatiecentrum waar de uitslagen van onderzoeken en testen -die in het begin van mijn revalidatieperiode waren afgenomen- werden besproken. En dat ene kleine zinnetje kwam binnen. Hard. Ik heb er niet van kunnen slapen. Het bleef maar rondspoken in mijn hoofd. Dagen en weken. Want natuurlijk wist ik dat de bedrading in mijn brein niet meer optimaal functioneerde. Maar geen Hbo-niveau? Wat betekende dat? Was ik mijn intelligentie kwijt? En waar was die dan naar toe? Hoe kon dat zomaar verdwijnen? En nu? Was ik nu dom? Afgeschreven?
Ik dacht dat ik het kon. Wat maken, wat schrijven. Gewoon voor mezelf. Maar zo werkte het dus niet. Althans niet bij mij. Ik wilde het na verloop van tijd laten zien. Ik plaatste aarzelend wat werk op Fb en twitter. Ik vond de drang tot delen een vreemde gewaarwording maar inmiddels weet ik dat het laten zien juist leidt tot inspiratie, uitdagingen en nieuwe contacten. Als je hetgeen je maakt alleen voor jezelf houdt, sluit je de wereld buiten en blijf je alsmaar in je eigen kringetje rond dralen en dwalen. Daar word je niets wijzer van. Maar ik bleef mezelf maar afvragen wie er nu op mijn geschrijf en drijfhoutwerk zat te wachten. Was het de moeite wel waard om het de wereld in te sturen? En zo ja, hoe doe je dat? Daar had ik geen kaas van gegeten. Mijn marketing verstand was 0,0.
Ik zag haar langs komen op twitter: Johanna Glas/DuizendDoDos. In haar bio stond: ‘navigatiehulp in ondernemersland voor kunstenaars en creatieve makers’. Ik klikte door op haar site en las dat zij in haar trainingen zoveel mogelijk kennis wil delen en praktische handvaten wil geven over hoe je dat doet, brood op de plank brengen met je kunst. Dat is wel wat voor mij dacht ik. En daar gelijk achteraan dacht ik dat is niets voor mij. Haar ‘training tweets’ bleven echter maar langskomen. En uiteindelijk stuurde ik haar een mail waarin ik schreef dat ik geïnteresseerd was in haar DoDoTrainingen maar dat ik met een aantal vragen zat en of ze contact met mij op wilde nemen. Want als ik inmiddels iets heb geleerd is dat ik in dit soort situaties open en eerlijk wil praten over wie ik ben. Mijn tekortkomingen uit durf te spreken. Omdat die nu eenmaal bij mij horen. Het heeft even geduurd maar die schaamte om daar voor uit te komen ben ik gelukkig voorbij. En ook nu doe ik mezelf daar een groot plezier mee. Want zodra Johanna mij belt en ik uitleg dat nieuwe informatie opnemen voor mij wat lastig gaat en vermoeiend is, hoor ik alleen maar hoe ze wil proberen om ook voor mij deze training mogelijk te maken. Ze denkt mee.
Zo komt het dat Mark en ik samen de DodoTrainingen gaan volgen in het Amsterdamse Bos. Als we op zaterdagochtend in de auto stappen voelt dat als een uitje ( de heerlijke lunch in het vooruit zicht helpt daar beslist aan mee). Het programma is zeer divers van waarom ben ik kunstenaar/creatieve maker tot het bouwen van een site. En natuurlijk gaat er het een en ander langs me heen. Maar dat is niet erg. Het geeft niet dat ik niet alles onthoud en opsla. Daar draait het niet om. Waar het omgaat is dat hetgeen ik wel opneem mij prikkelt en aan het denken zet. Kortom dat ik door nieuwe inzichten en kennis een rijker mens word. En het bevestigt ook nu weer dat mijn verstand -op haar geheel eigen wijze- nog altijd werkt. Steeds vaker vraag ik me af waarom we het wazige begrip intelligentie zo graag bij Jan en Alleman vast willen stellen. Mensen verdelen in hoog -en laag opgeleid. Oké waarschijnlijk zal ik nooit meer een Hbo-diploma kunnen halen. Maar wat zegt dat over wie ik ben? Wat zegt dat over mij? Waarom is het meten van ons verstandelijk vermogen al op zeer jonge leeftijd of een half jaar na een hersenaandoening zo belangrijk geworden?
Inmiddels weet ik gelukkig dat de uitslagen van die intelligentietesten in het revalidatiecentrum niets zeggen over wie ik ben. Ze zeggen niets over mijn geest. Ik heb veel meer met het begrip ‘geest’ dan met de term ‘intelligentie’. Nu weet ik ook dat het woord ‘geest’ zeker in deze tijd net na Pasen en voor Hemelvaart en Pinksteren riekt naar Bijbeltaal. Maar geest wordt als volgt in het woordenboek omschreven: datgene wat in de mens denkt, voelt en wil. De geest hebben. Hoe mooi is dat! Daar gaat het om. En godzijdank laat die zich door geen enkel systeem vangen of meten. Doordat ik wist en voelde dat ik met mijn drijfhout en geschrijf iets wilde was er de drang om de DoDoTraining te volgen. Ik wilde leren en ontdekken. En dat is intelligentie. Volgens mij. Willen leren, onderzoeken en ontdekken. Het vuurtje dat je hart wakkert verder willen ontwikkelen. Hoe mooi zou het zijn als we intelligentie zo zouden zien. Als iets hoe jij jezelf kunt verbeteren om zo op een gezonde manier binnen jouw mogelijkheden iets te kunnen bereiken.
Morgen is de laatste trainingsdag. En deze training met zijn trainers en medecursisten heeft mij beslist een wijzer en rijker mens gemaakt. Iets van alles wat de afgelopen maanden langs kwam steekt er voor mij met kop en schouder boven uit en dat is dat een ieder zijn eigen verhaal heeft. Dat je daar mee naar buiten mag komen. Niet om zielig te doen of om aandacht te trekken. Maar omdat ieders verhaal dus ook jouw verhaal ertoe doet. Het is iets dat bij je hoort. Het maakt wie je bent en wat je doet. Durf jezelf zichtbaar te maken want kansen mislopen omdat je bang bent om iets aan de wereld te laten zien, omdat het niet goed genoeg zou zijn, en je hart niet volgen omdat schaamte en angst je weerhoudt dat is, denk ik, veel erger dan een aantal keer je hoofd stoten en wat fouten maken.
Het einde van de training voelt als een begin. We hebben geen vastomlijnd plan over hoe en wat we gaan doen. Nog niet. Daar gaan we mee aan de slag. Met al onze trots, schaamte, onzekerheid, de durf om te falen en dit zinnetje: het water zoekt zijn weg in de greppels die je graaft.
Lieve Ariena, een prachtig verhaal! En misschien dat het mij uiteindelijk (ook) over de drempel helpt… Het was in ieder geval een hele fijne tijd daar in Amsterdam. Tot ziens!
dat heb je helder en kordaat geschreven, Ariena, en zoals altijd weer met heel veel liefde. Jij en Mark, jullie zijn voor mij ‘aankijk-maatjes’ geworden. Ik hoop dat we er nog eens een boom over zullen/kunnen opzetten.
xAnja