Mooi. Dat is ook weer geregeld.

Binnenkort gaan we verhuizen. En ik denk dat we wel het één en ander nodig hebben om dit huis ons thuis te laten worden. Dus gaan we met ons vijven naar Loods 5 in Sliedrecht. Om te vinden waarvan ik eigenlijk niet goed weet wat we zoeken. Maar met het motto ‘om inspiratie op te doen’ is dat probleem weer opgelost. Het is gelukkig erg rustig in de loods. Mijn twee zonen woonwinkelen zelden tot nooit en dat is aan hun reacties te merken. De vraag: ‘Wat is dit dan?’ klinkt herhaaldelijk door het enorme pand. Bij deze vraag worden echter wel steeds andere voorwerpen omhoog gehouden. Zoals: een betonnen huisje, een woonketting, een dromenvanger en een beeldje waarvan ik ook niet weet wat het voor moet stellen. Dan hoor ik Stijn – alsof hij zojuist het ei van Columbus heeft ontdekt – roepen: ‘Ik weet het!’ En hij duwt een labeltje dat vastzit aan een bosje veren onder mijn neus. ‘Je hangt het woord woondecoratie eraan en je kunt alles verkopen.’

Verder hoor ik regelmatig iets in de trant van ‘tsss, echt niet normaal’, en dan weet ik dat ze weer op een prijskaartje hebben gekeken. Maar al vlot neemt hun wooninteresse af en zie ik ze zitten aan tafels en hangen op banken. En ik weet dat de gesprekken die ze voeren heus niet over meubels of over de inrichting van ons nieuwe huis gaan. Ook ik zie vrij snel door de bomen het bos niet meer. En ik betrap mezelf erop dat ik om de 5 minuten zucht: ‘Wat een spullen. Wat een spullen.’ Mijn tempo neemt toe. Iets dat mijn dochter niet ontgaat: ‘Mam, waarom loop je zo snel? Ik ben met een volwassen dochter en zoon en een puberzoon van zestien in een ander tijdperk beland. Waar ik een paar jaar terug nog opvoedkundige tips ter berde bracht, voelt het regelmatig alsof de rollen nu zijn omgedraaid. Het zijn geen kleine kinderen meer. Het zijn ineens mensen met meningen en overtuigingen. ‘Mam, je moet echt iets rustig wandelen, zo zie ik niks’, commandeert Lot. En terwijl ik mijn tempo probeer aan te passen zucht ik: ‘Ik weet het niet Lot. Er is gewoon te veel van alles. Veel te veel. Ik ben er tureluurs van.’

Na een uurtje staan we weer buiten. We hebben niets gekocht. Eenmaal in de auto hoor ik Stijn op de achterbank zonder een greintje ironie in zijn stem zeggen: ‘Mooi. Dat is ook weer geregeld.’ Als ik me omdraai onderstreept zijn gezichtsuitdrukking ook nog eens dat hij het meent. Wat hem betreft is het hele project woonwinkelen in slechts een uurtje gefikst. Ik denk aan ons huis vol. En even flitst het blog van Maud door mijn hoofd. Zij is de verkoopster van ons toekomstige huis en blogt over eenvoudig en rijk leven. Vorige week heb ik op haar blog rondgedwaald (www.eenvoudigenrijk.nl) en ik bewonder de manier waarop zij bezig is met ont-spullen. En alhoewel ik best een voorstander ben van less is more weet ik dat ik me in huis graag omring met mooie en voor ons waardevolle spullen. Maar het kan geen kwaad om op een bewuste manier om te gaan met materiele zaken, met de dingen die je bezit. Wij hebben veel in huis dat gevonden, hergebruikt of zelfgemaakt is. Daarnaast koop ik zo af en toe iets dat met zorg en aandacht is gemaakt. Er zijn veel ware kunstenaars die met hun talent iets unieks maken. Deze spullen maken ons huis eigen en zullen niet gauw verdwijnen. Omdat het spullen zijn waar ik van hou en plezier aan beleef. Iets dat voor massaproductie nou eenmaal vaak niet opgaat. En ineens ben ik het (voor nu) volledig met mijn zoon eens en met een ‘Ja, dit is klaar’ bevestig ik zijn opmerking. En tevreden rijden we met een auto vol niets naar huis.

ps: De schoenenfoto is van een paar jaar terug. Ze maken op winkelgebied dus toch een soort van vorderingen…