Onverwacht in bikini bij een doping
We zijn er al lang niet meer geweest. Dus google ik nog even voordat we op pad gaan. Het volgende verschijnt op mijn scherm:
Playa Kanoa is het enige strand dat zich bevindt aan de noordkant van het eiland en heeft een ruige indrukwekkende kustlijn met hoge golven. Veel lokale mensen komen hier om te surfen. Er is een klein vissershaventje waar gezwommen kan worden. Het is echter niet vergelijkbaar met de stranden die je tegenkomt aan de westkust van Curaçao. Het is ook niet echt spannend (of ontspannend) om hier ‘een dagje aan het strand’ te gaan liggen.
‘Niets veranderd’ is mijn conclusie. We gaan een dagje Noordkust doen en willen op Playa Kanoa een stop houden om iets te drinken en een broodje te eten. Zo gezegd, zo gedaan. Het strand is helemaal leeg als we aankomen. Wel zien we in de verte wat vissers in een bootje, een viertal surfers die de woeste golven te lijf gaan en dobbert er een surfer met twee kinderen op een surfplank wat rond in het vissershaventje.
Er staan drie hutten – op Curaçao zijn deze open ‘huisjes’ met een rieten dak vaak op stranden te vinden – en wij lopen naar de grootste voor de meeste schaduw. Zodra we de lunch op hebben gaan Mark en de kinderen het water in om nog wat te snorkelen. En ik rol in het midden van de hut mijn matje uit voor een dutje. Zodra ik lig, zeil ik in een diepe slaap.
Ergens in mijn slaap hoor ik gezang. Even twijfel ik of het zingen bij mijn droom hoort. Maar dat blijkt – zodra ik mijn ogen open – niet het geval. In ‘mijn’ hut staan een stuk of tien vrouwen en mannen in nette jurken en strakke pakken te zingen. Ik doe mijn ogen weer stijf dicht met het idee dat als ik ze weer opendoe iedereen verdwenen is. Maar niets is minder waar. Er komen alleen maar meer mensen bij. Ik ga overeind zitten en blijf verward om me heen kijken. Het is zo onwerkelijk dat ik even niet weet wat ik er mee aanmoet. Ik staar ernaar alsof er voor mijn ogen een scene uit de musical Sister-act wordt opgevoerd. Inmiddels voel ik me tussen deze uitgedoste mensen uiterst ongemakkelijk in mijn bikini. Ik graai dan ook in onze strandtas maar kan natuurlijk mijn jurkje niet vinden en in mijn paniek trek ik een shirt van Daan aan. Het enige dat ik verder kan bedenken is: zo snel mogelijk de zee in. Ik mompel zonder dat ik echt weet wat maar dat geeft niet want het koor (waar nu ook een aantal mensen in gewaden tussen staan) zingt zonder blikken en blozen onverstoorbaar door.
Nu is er op Playa Kanoa maar 1 plek waar je zonder je tenen aan rotsen en stenen te stoten het water in kan en daar loop ik half verblind door de felle zon in rap tempo – ondertussen het shirt van Daan uittrekkend – naar toe. Half in het water gooi ik het shirt op het strand en zie dan pas dat er iemand in het water staat. En terwijl ik hem passeer zeg ik met een gladgestreken gezicht alsof ik dagelijks mannen in zwarte pakken tot over hun knieën in het water zie: “Bon dia”. En ik krijg een vrolijk “Bon tardi” terug. Nu pas dringt het tot mijn grijze massa door dat de mensen gekleed in gewaden straks gedoopt gaan worden en dat ik zojuist iets van een dominee gedag heb gezegd.
Dan zwemt mijn gezin mij grijnzend tegemoet. Vanaf het water hebben ze mij gade geslagen en hebben een hoop leedvermaak. “Belandde jij zomaar op je matje in een doopdienst”, lacht Mark. “Ja er is een doping, mam”, voegt Stijn er aan toe. Ik mompel, nog steeds wat verward, terug dat het dopen en geen doping is. En mijn zoon reageert met de vraag of het water hier soms heilig is? Ik knik. Want ach, denk ik, terwijl ik om mij heen kijk en luister naar het koor (geen idee wat ze zingen maar God wat klinkt het mooi) sommige plekjes mag je best heilig verklaren.
Het is wel lekker wakker worden op deze manier . Kan me voorstellen dat je je ongemakkelijk voelde ,
Wauw Ariena,
Ik heb kippenvel van je verhaal gekregen!
Wakker worden gezongen op die manier,
Prachtige belevenis lijkt mij en een mooie bijzondere vakantie herrinnering!
Liefs,
Heleen
Wat mooi Ariena!
Echt bijzonder om zoiets mee te mogen maken. Wat heb je het weer heerlijk opgeschreven. Echt genieten bij het lezen!
Hartegroet,
Cisca