Jutten op Curaçao

st jorisbaai kleinHier wakker worden is geen kunst. Er hangen dunne oranje gordijnen voor ons slaapkamerraam waar de zon in de vroege ochtend stralend door naar binnen schijnt en dat in combinatie met een andere wind die door het huis waait zorgt ervoor dat wij rond 7 uur wakker worden. Zo ook vandaag.

‘Nog een paar minuten’, heb ik gemompeld toen Mark uit bed stapte. Ik hoor hem rommelen in de keuken. En dan stap ik ook mijn bed uit en zonder naar buiten te kijken-het weer is hier nogal voorspelbaar-weet ik al wat ik aantrek: korte spijkerbroek, groen hempje en gympen. Dat is deze vakantie mijn juttersoutfit. Ik frummel mijn haar in iets dat voor een soort knot door kan gaan. Douchen dat komt straks. Ik loop de slaapkamer uit en wandel langs de kamers van onze drie pubers. Ramen en deuren staan hier in huis wijd open zodat de wind vrij spel heeft. Zij laten zich niet wekken door de zon maar slapen onverstoorbaar door. Hun hoofden omringt met verwarde door zon, zand en zout gebleekte te lange haren (het o zo nodige kappersbezoek voordat we op reis gingen dat was niet meer gelukt). En onder de witte lakens steken slungelige, zongebrande ledematen uit. Ik sta even stil en verwonder me wederom over het feit dat ze zo goed gelukt zijn die kinderen van ons. Ik wandel door naar de keuken. Krijg een kopje koffie aangereikt van het Nederlandse huismerk Markant. Dat we hier in Willemstad (10 uur vliegen van huis) hebben gekocht. Dan op naar de Sint Jorisbaai mijn favoriete allermooiste jutplek.

Zo vaak ben ik er geweest. En het blijft me verbazen hoe ik toch iedere keer weer op precies dezelfde plek het begin van de dag anders beleef. Alle tinten blauw waaien door het rimpelige water. De zilte zeelucht. De bewegende wolkenpartijen. Ik ben hier zo graag. We vinden wat hout. Mark maakt wat foto’s. Zitten op stenen en boomstammen te zuchten hoe mooi het hier wel niet is. En dan tegen 9 uur zit onze tas vol met drijfhout, gaat de tropenzon feller schijnen en krijgen we trek. Onderweg halen we wat broodjes langs. Thuis zijn de puberlijven ontwaakt. Terwijl zij in kasten rommelen, zich overduidelijk thuis voelen in het huis van onze vrienden en de tafel dekken spoelen wij onze vondsten met de tuinslang af en leggen het hout uit de zee op pallets te drogen in de zon. En ik weet dat geluk voor een ieder anders is. Maar dit hè. Dit is geluk voor mij.

pallet hout klein

4 antwoorden
    • Ruwaard
      Ruwaard zegt:

      Het gaat gewoon mee in de koffers en het zal zeker fronsende wenkbrauwen geven bij de douane. Zal vragen of ik een afdruk van het beeld van de scanner mag 🙂

      Beantwoorden
  1. Christa
    Christa zegt:

    Ik voel het geluk door het scherm heen. Kan het me zo voorstellen.
    Het drijfhout, de “gelukte” kinderen, je man, de zee etc.
    Geniet er maar heerlijk van.
    Het is je zo gegund!
    Kus Christa

    Beantwoorden
  2. Mieke
    Mieke zegt:

    Wat mooi verwoordt weer ik hoor de zee ruik de zilte lucht, ik wou dat ik stiekum om het hoekje kon kijken! Geniet ervan?☀️??

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *