En toen kregen wij bezoek van het Ministerie van Economische Zaken
In onze jaren op Curaçao was Lot helemaal weg van al wat daar rondsloop en kroop. Zo ving ze hagedissen om die vervolgens in haar slaapkamer weer vrij te laten. Niet alleen omdat ze dat gezellig vond maar ook omdat deze ‘vrienden’ muggen vingen. Ook de leguanen die op de porche (veranda) en in de tuin rondhingen konden rekenen op haar aandacht. Eenmaal terug in Nederland miste zij deze beesten. Terwijl Stijn een kat kreeg, ging Mark (die de liefde voor deze beesten deelt) met Lot naar de dierenwinkel. Daar werden wat reptielen met toebehoren gekocht. Maar ze zag ook twee schilpadden. En nou ja, ze was bijna jarig. Dus…
De jaren verstreken. Een vriendje, de school en een bijbaantje maakten dat ze minder tijd had. En daarom besloot ze om voor haar schildpadden een nieuw goed baasje te zoeken. Via Marktplaats kwam Lot in contact met een geïnteresseerde familie. Er werd driftig over en weer gemaild. En na telefonisch contact raakte Lot ervan overtuigd dat haar schildpadden daar heen moesten. En zo geschiedde.
Enige maanden later wordt er aangebeld. Stijn – die op deze doordeweekse middag alleen thuis is – doet open. De twee meneren op de stoep stellen zich voor als werknemers van het Ministerie van Economische Zaken en vragen of Stijn iets af weet van de schildpadden. Onze zoon weet natuurlijk dat ze verkocht zijn. Maar het hoe, wie en wat is hem totaal ontgaan. Hij heeft werkelijk geen idee. De twee meneren hebben vrij snel door dat ze hier niet echt wat mee opschieten en nemen al rap afscheid met de woorden: ‘We nemen binnenkort contact op met je ouders om een afspraak te maken.’ En zo komt het dat Mark een klein weekje later met het Ministerie van Economische Zaken om de tafel zit. Want er is een probleem. De door ons verkochte schildpadden blijken niet over de juiste papieren te beschikken. Er mist een Citesverklaring. Voor het handelen en bezitten van beschermden planten of dieren heb je een certificaat nodig. Onze schildpadden blijken in deze categorie te vallen. En wij hebben aan de nieuwe eigenaar wel een overdrachtsverklaring (die wij bij de aankoop in de dierenwinkel hadden ontvangen) overhandigd maar geen Citesverklaring. En, zo vervolgt het ministerie de uitleg, in Nederland ben je als koper verantwoordelijk voor hetgeen je koopt. We hadden ons bij de koop van deze twee schildpadden in de regelgeving moeten verdiepen. Maar daar hebben we gewoonweg nooit over nagedacht. Weer bij de dierenwinkel aankloppen heeft geen zin. Immers de winkel bestaat niet meer en de toenmalige eigenaar is inmiddels overleden.
Dus ja. Wat nu.
Het ministerie besluit (dat is nu eenmaal vaak de oplossing voor als je het niet weet) een onderzoek te starten en een rapport op te maken. Wij wachten het rustig af. Maar dat er in deze tijd zo veel zorg, tijd en aandacht – terecht hoor want niemand wil een dubieuze handel in bedreigde diersoorten – aan twee Griekse schildpadden wordt gegeven vind ik ook wel een soort van geruststellende gedachte. Toch?!
Nou dat schildpadje krijgt nog een staartje!
Haha. Dat is een toepasselijke reactie…
Zo zie je maar. Iedereen heeft iets crimineels in zich. Als Mark kan kiezen, zouden wij opteren voor Lelystad. De Koepel in Scheveningen is voor ons ver rijden.
Is het drijfhout wel gemeld; kies er anders voor in dezelfde penitaire inrichting als Mark te komen. Tijdens het uitzitten van jullie straffen, willen wij eventueel wel voor de hagedissen en jullie kinderen zorgen. Mits de certificaten voor beiden aanwezig, in orde en aantoonbaar zijn.
Fijn dit meedenken en ondersteunen….. de kinderen beschikken over de nodige documenten: strik-, zwem- en duikdiploma’s, geboorteaktes, paspoorten en op twee na een rijbewijs. Kortom: dat zit goed. De levende hagedissen (zgn. baardagamen) hebben, daar gaan we weer, volgens mij geen papieren nodig. De leguaan aan de muur beschikt weer wel over de benodigde cites-verklaring.