Een wazige selfie en moeders lijkt nog wat…

Ik zit met een vriendin in een gezellig café. Zo’n café waar jong en oud door elkaar heen zitten en er een klein achtergrond muziekje klinkt. We komen hier wel vaker. Om bij te praten. We belanden van het ene onderwerp (wat doen we als we 50 worden; dit duurt nog heel, heel erg lang maar we worden het allebei in dezelfde week), in het andere (hoe dat passend onderwijs maar niet wil passen). Er is een onderwerp waar we wat langer over doorratelen. De botox. Eerst was dit nog een ver van ons bed show. Maar nu zijn er in onze kennissenkring vrouwen die regelmatig een spuit nemen. Wij zijn er stellig van overtuigd dat wij dit nooit zullen doen. Nooit. Ten eerste omdat wij het simpelweg niet durven en ten tweede omdat Linda de Mol er toch echt niet knapper op geworden is. Wij gaan gewoon stijlvol oud worden. Dat is het plan.

Om een uurtje of 11 lopen we naar de bar om af te rekenen. Daar staan twee (echt best wel hele leuke mannen) ze vragen of we zin hebben in nog een drankje, in een avond samen. Lachend lopen wij naar buiten roepend: “Zie je wel, wij hebben nog lang geen botox nodig.”

Voor het gemak vergeten we dat het best wel schemerig was daar binnen, de mannen misschien een glaasje te veel op hadden of gewoon volslagen wanhopig waren.

De volgende ochtend is de avond (dat gebeurt bij mij ook zonder alcohol) in mijn hoofd gaan zitten. Ik stap, nadat ik al 3 keer voor het ontbijt naar beneden ben geroepen, uit bed. Onderweg naar beneden werp ik een blik in de spiegel. Ik zie een complete ramp. Er is maar een conclusie mogelijk: ik zie er net zo uit als dat ik me voel.

Ik schuif aan bij het ontbijt. Verbaas mij wederom over de hoeveelheid voedsel die onze pubers op hun bord hebben liggen. En ik neem een slokje van mijn afgekoelde koffie en een muizenhapje van mijn croissant. Lot vraagt: “En was het gezellig mam, gisteravond?” Ik vertel over de twee mannen. En dat als je wilt op mijn leeftijd nog steeds een man kunt opduikelen voor een nacht.

“Maar goed dat jij dit soort dingen niet doet mam”, is de reactie van Daan, “die man was zich vanmorgen rot geschrokken.”  Oef, denk ik, ergens  tussen gisteren en vandaag is onze lieve kleine Daan veranderd in een puber met rake opmerkingen.

“Tsja”, vult Lot droogjes aan, “je bent nu eenmaal een oude, warrige vrouw, ma”. Ik zeg zuchtend: “Ik voel me al belabberd en van deze opmerkingen ga ik me echt niet beter voelen, jongens.”

“Nou ja, een beetje een wat oudere vrouw dan. Zo beter?”  Het was eerder een constatering dan een vraag van Lot. En ach, er valt ook eigenlijk niets tegenin te brengen. Er zit maar 1 ding op. Terug naar bed. Een dutje doen. Ik denk de hele dag. En dat mag nu. Want ik ben een oude, warrige vrouw. En die doen dutjes, heel veel dutjes. Dat dan weer wel.