En toen kregen wij bezoek van het Ministerie van Economische Zaken
In onze jaren op Curaçao was Lot helemaal weg van al wat daar rondsloop en kroop. Zo ving ze hagedissen om die vervolgens in haar slaapkamer weer vrij te laten. Niet alleen omdat ze dat gezellig vond maar ook omdat deze ‘vrienden’ muggen vingen. Ook de leguanen die op de porche (veranda) en in de tuin rondhingen konden rekenen op haar aandacht. Eenmaal terug in Nederland miste zij deze beesten. Terwijl Stijn een kat kreeg, ging Mark (die de liefde voor deze beesten deelt) met Lot naar de dierenwinkel. Daar werden wat reptielen met toebehoren gekocht. Maar ze zag ook twee schilpadden. En nou ja, ze was bijna jarig. Dus…
De jaren verstreken. Een vriendje, de school en een bijbaantje maakten dat ze minder tijd had. En daarom besloot ze om voor haar schildpadden een nieuw goed baasje te zoeken. Via Marktplaats kwam Lot in contact met een geïnteresseerde familie. Er werd driftig over en weer gemaild. En na telefonisch contact raakte Lot ervan overtuigd dat haar schildpadden daar heen moesten. En zo geschiedde.
Enige maanden later wordt er aangebeld. Stijn – die op deze doordeweekse middag alleen thuis is – doet open. De twee meneren op de stoep stellen zich voor als werknemers van het Ministerie van Economische Zaken en vragen of Stijn iets af weet van de schildpadden. Onze zoon weet natuurlijk dat ze verkocht zijn. Maar het hoe, wie en wat is hem totaal ontgaan. Hij heeft werkelijk geen idee. De twee meneren hebben vrij snel door dat ze hier niet echt wat mee opschieten en nemen al rap afscheid met de woorden: ‘We nemen binnenkort contact op met je ouders om een afspraak te maken.’ En zo komt het dat Mark een klein weekje later met het Ministerie van Economische Zaken om de tafel zit. Want er is een probleem. De door ons verkochte schildpadden blijken niet over de juiste papieren te beschikken. Er mist een Citesverklaring. Voor het handelen en bezitten van beschermden planten of dieren heb je een certificaat nodig. Onze schildpadden blijken in deze categorie te vallen. En wij hebben aan de nieuwe eigenaar wel een overdrachtsverklaring (die wij bij de aankoop in de dierenwinkel hadden ontvangen) overhandigd maar geen Citesverklaring. En, zo vervolgt het ministerie de uitleg, in Nederland ben je als koper verantwoordelijk voor hetgeen je koopt. We hadden ons bij de koop van deze twee schildpadden in de regelgeving moeten verdiepen. Maar daar hebben we gewoonweg nooit over nagedacht. Weer bij de dierenwinkel aankloppen heeft geen zin. Immers de winkel bestaat niet meer en de toenmalige eigenaar is inmiddels overleden.
Dus ja. Wat nu.
Het ministerie besluit (dat is nu eenmaal vaak de oplossing voor als je het niet weet) een onderzoek te starten en een rapport op te maken. Wij wachten het rustig af. Maar dat er in deze tijd zo veel zorg, tijd en aandacht – terecht hoor want niemand wil een dubieuze handel in bedreigde diersoorten – aan twee Griekse schildpadden wordt gegeven vind ik ook wel een soort van geruststellende gedachte. Toch?!
Kuadrat
Er spoelen veel verschillende houtsoorten aan op de kust van Curaçao. Door van een aantal soorten vierkantjes te zagen en te combineren krijg je een beetje een beeld van de diversiteit.
Contact / reacties
Vragen? Op- en/of aanmerkingen? Of contact over iets rond mijn site?
Vul het onderstaande formulier in en ik krijg je vraag/reactie in mijn mailbox.
[contact-form][contact-field label=’Naam’ type=’text’ required=’1’/][contact-field label=’Email’ type=’text’ required=’1’/][contact-field label=’Bericht’ type=’textarea’ required=’1’/][/contact-form]
Mijn kijk op kunst
Van 2001 tot en met 2004 heb ik samen met mijn gezin op Curaçao gewoond. Daar heb ik verschillende drijfhouttentoonstellingen bezocht. De eerste keer dat ik een kunstwerk van drijfhout zag, werd ik geraakt. Dit was het. Ik raakte geïnspireerd en begon met strandjutten. Eindeloos veel houtjes verzamelen om er daarna mijn eigen kunstwerken van te maken. Het stond dan ook als een paal boven water dat bij onze verhuizing terug naar Nederland het juthout mee moest. Het hout ligt als een berg op zolder. Ik pak het vast, leg het neer, schuif, boor en zaag. Rommelen met al het gevonden juthout geeft rust in mijn hoofd. Zomaar een uurtje met houtjes schuiven is heerlijk. Het doet me goed.
Naast het juthout verzamelen wij al jaren lang kunst van ontwerper Moeder Natuur. Onze collectie bijzondere vondsten; stenen, schelpen, skeletten van een kreeft of hagedis vallen bij mij, net als al het werk van onze kinderen, ook onder de noemer kunst.
Maar eigenlijk klinkt kunst als een veel te groot woord voor wat wij in ons huis hebben staan en hangen. Immers zonder de verhalen erachter zijn de kunstwerken van ons slechts wat stukjes drijfhout op een plank en olieverfkrabbels op doek. Maar juist de verhalen die erachter zitten, maken het tot iets unieks. Zo zijn de kindertekeningen die mijn dochter Lot 14 jaar terug heeft gemaakt mij erg dierbaar. Ze hangen dan ook nog steeds in onze huiskamer aan de muur.
Van links naar rechts: Stijn, Lotte, Ariena met in haar buik Daan en Mark
Picasso heeft eens gezegd: “Het heeft me een heel leven gekost om te kunnen tekenen als een kind.” Ook hier geldt dat ik hou van het imperfecte, de knipoog. De kronkelige armen, dikke neuzen en haren uit nek en oor. Het net niet kloppen. Dat ontroert mij.
Ik ben er stellig van overtuigd dat hoe je woont belangrijk is voor je welzijn. Dus blijf ik ons huis met eigen spullen vullen. Waarom een Boeddha beeldje van de Blokker op de schouw zetten terwijl mijn zoon een prachtig varken heeft gekleid. Juist deze persoonlijke spullen geven mij herinneringen, vertellen mij dat er iets bijzonders of iets leuks in mijn leven is geweest. En daar word ik blij van.
Verder geniet ik enorm van echte ontwerpers. Ik heb geen kunstzinnige achtergrond maar kan vol bewondering kijken naar het werk van Kiki van Eyk, Marcel Wanders, Piet Hein Eek of Maarten Baas. En soms heel soms ga ik mezelf te buiten. Koop ik iets. Ze maken ons huis compleet. Ze zullen niet zomaar uit ons huis verdwijnen. Ik denk zelfs dat ze mijn leven lang in ons huis zullen staan. Altijd een plekje krijgen. Omdat het spullen zijn waar ik van hou en plezier aan beleef.