Brief aan mijn 10-jarige ik.

Lieve kleine ik,

Je vindt het heerlijk om te schrijven maar je verstopt je schrift in de kast omdat je bang bent om het te delen. Je gedichten en je dagboek. Bang dat je gedichten niet goed genoeg zijn. Bang dat ze je uit gaan lachen. En bovendien bang dat niemand op jouw simpele levensverhalen en gedachtenspinsels zit te wachten. Maar je zult ontdekken dat we als mens veelal met dezelfde dingen worstelen. Dat je best met dat wat je bezighoudt naar buiten mag komen. Niet om aandacht te trekken en ook niet om zielig te doen. Maar gewoon omdat ieders verhaal, dus ook jouw verhaal, er toe doet. Het maakt wie je bent en wat je doet. Het is iets dat bij je hoort.

Je zit vol toekomstplannen en dromen, kleine ik. Je hebt geleerd om niet te zeuren maar door te gaan. Vol te houden. Zelfs als je wordt overvallen door een hersenontsteking denk je dat als je maar goed genoeg je best doet je leven van voor deze ziekte weer terug kunt krijgen. Maar soms gaan de dingen nou eenmaal niet zoals jij wilt dat ze gaan. Soms mag je opgeven en stoppen met vechten. Dat is geen falen, maar het simpele feit dat het leven niet maakbaar is. Er is bijna niets zo belangrijk dan altijd maar weer de werkelijkheid toelaten in je leven. En dat dat pijn kan doen weet je als je uiteindelijk na 22 jaar je geliefde baan in het onderwijs op moet geven vanwege restverschijnselen van hersenletsel en afgekeurd wordt. Maar tegelijkertijd zorgt het ervoor dat je anders gaat leven.

Op een manier die misschien wel te vergelijken is met strandjutten, iets dat je later graag zal doen. Jij begrijpt dat vast omdat je nu graag in de bossen struint waar je woont. Later loop je langs de kust en raap je mooie stukjes hout op. Terwijl je ronddwaalt bedenk je wat het zou kunnen worden. Wat je ervan kunt maken. En bij het vinden van een nieuw stuk hout, kan dat zomaar weer veranderen. Zie de kansen van het leven als stukjes drijfhout die aanspoelen. Raap ze op en durf. Durf jezelf zichtbaar te maken. Want kansen mislopen omdat je bang bent iets aan de wereld te laten zien omdat het niet goed genoeg zou zijn, en je hart niet volgen omdat schaamte en angst je weerhouden, is veel erger dan een aantal keren je hoofd stoten. Hou dat wat je doet niet voor jezelf maar deel het met anderen. Je zult ontdekken dat dat leidt tot inspiratie, uitdagingen en nieuwe contacten. Uiteindelijk zal je werk in galeries komen te hangen. En komt in 2015 jouw boek ‘Imperfect verklaard’ uit. Wie had dat ooit gedacht?!

Je leven zal niet zo lopen als je had gedacht, maar toch mooier worden dan je had durven dromen. Dus durf! Je vindt dat nu lastig omdat je bedenkt wat er allemaal mis kan gaan. Je ziet de beren op de weg. En natuurlijk gaan er dingen fout. Maar vaak is dat niet erg. Je moet jezelf en de wereld niet meer om van alles en nog wat veroordelen. Wees wat minder streng, wat milder, iets vriendelijker en kijk met wat meer mededogen naar jezelf en naar anderen. En probeer, en dit is echt een gouden tip, de humor van dingen in te zien. Lach om jezelf. Want juist de flaters en blunders zorgen voor onvergetelijke verhalen. Verhalen waar je drie kinderen, die je later zult krijgen, hard om moeten lachen en waarvan ze zullen zeggen: “Weet je nog…?”
Als alles perfect zou gaan zou het maar een uitermate saaie boel worden.

Nu, 40 jaar later, merk ik dat ouder worden een soort van helderheid verschaft van waar het nou eigenlijk allemaal om gaat. Al je onzekerheden, het gedoe, de schaamte, de twijfels die je door de jaren in je hoofd en hart zult verzamelen, durf je steeds meer naast je neer te leggen. Mensen zullen je vertellen dat je het alleen moet doen, dat jij de enige bent die jezelf kunt redden. En meer van dat soort oneliners. Echter, zo zwart-wit is het niet. Want als je het even niet meer weet, zal je zien dat je die ander nodig hebt. Mensen die in je geloven, die voor je zorgen, je laten razen, je troosten, naar je luisteren en bovenal van je houden. En daar draait het om. Want vanaf het moment dat je erachter komt dat er een virus in je hersenen zit en je beseft hoe ziek je bent, is alles onbelangrijk, op één ding na, en dat is de liefde. Dus kleine ik, geloof me. Het is de liefde die zo belangrijk is, de liefde voor elkaar en de liefde voor het leven!

Je grote ik.