Zo. Kleedje erover.

Feestjes vragen tegenwoordig van mij de nodige voorbereiding en nazorg. De voorbereiding is niet zo ingewikkeld. De dag ervoor doe ik rustig aan en op de dag zelf plan ik nog een dutje zodat mijn brein er klaar voor is. Geen enkel probleem. De nazorg, tsja dat is een ander verhaal. Want na een feestje zit mijn hoofd vol. Kan er niks meer bij. En dat heeft gevolgen. De autoritjes (met name op de snelweg) terug naar huis zijn dan ook vaak slopend. Een ware relatietest. De auto’s slaan als een soort van bliksemschichten links en rechts mijn hersenpan binnen. Ik zie overal gevaar. En ik denk dat ik Mark op al dat onheil moet wijzen. Nu weet ieder weldenkend mens dat als de één rijdt, de persoon ernaast zich absoluut niet met de rijstijl van de ander moet bemoeien. Dat is zo zeker als twee maal twee, vier is. Ik doe dit wel. Af en toe. Vaak. Nou ja, eigenlijk continue. Hij zou er zo langzamerhand aan gewend moeten zijn zou je denken. Maar ik weet inmiddels uit ervaring dat bijrijderadvies van je vrouw, nooit went. Nooit en te nimmer. Het brengt alleen maar irritaties en ruzies met zich mee. Vijf minuten snelweg levert, in dit soort situaties, bij ons ongeveer standaard het volgende gesprek op:

(A): “Kijk uit de vrachtwagen wil naar rechts!”

(M): “Arien, hij heeft niet eens zijn richting uit.”

(A): “Zou je niet wat meer afstand nemen, je zit veel te dicht op de auto voor ons.”

Er klinkt alleen wat gegrom en gezucht als antwoord.

(A): “Rij je niet te hard?”

(M): “Ik rij net 100! Je houdt nu je mond of je gaat zelf maar rijden.”

Bij zo’n laatste opmerking probeer ik nog wel gevat te zijn en iets te zeggen in de geest van: “Jij durft, mij laten rijden,” maar ik krijg het niet over mijn lippen. Ik zeg dan even niets meer. Alleen al het idee dat ik op de snelweg achter het stuur zou moeten gaan zitten, doet bij mij het angstzweet uitbreken. Ik was voor mijn hersenontsteking al geen rijwonder (ik ben ooit van de weg gehaald vanwege te langzaam rijden). Maar nu zit ik alleen nog op dijken en provinciale wegen achter het stuur. De periode zelf op de snelweg rijden, heb ik al lang afgesloten. En om ons huwelijk in stand te houden, keer ik meestal op de achterbank, kijkend naar de achterkant van de passagiersstoel, huiswaarts. Maar dat had ik deze keer niet gedaan. Omdat ik dacht dat de stand van mijn hoofd wel meeviel. Helaas blijkt dit, zodra Mark de snelweg opdraait, niet het geval. Ik zit gespannen kaarsrecht met een bonzend hoofd naast hem in de stoel. En mijn volstrekt zinloze adviezen vliegen door de lucht. Ik kan er niks aandoen. Het gaat vanzelf. Heus. Er is geen houden aan. “Laat mij maar op de achterbank”, roep ik dan ook wanhopig na een tijdje. “Arien”, zucht Mark, “ik kan hier toch niet zomaar stoppen en de volgende parkeerplaats dat duurt nog wel even.” Hij heeft gelijk. Maar mijn dochter, die beseft dat er nu iets moet gebeuren, roept vanaf de achterbank: “Mam, hier mijn sjaal, doe die over je hoofd.” Het lijkt mij op dit moment de beste oplossing. Dus zit ik even later met de sjaal van Lot voor mijn ogen gewikkeld. En terwijl ik als een soort van mummie over de A-15 ga, hoor ik eenstemmig een slaak van verlichting door de auto gaan. Rust. Ik laat mijn hoofd achterover tegen de hoofdsteun zakken en sluit mijn ogen. En ineens moet ik denken aan de papegaai die wij ooit vroeger in mijn ouderlijk huis tijdens vakanties weleens te logeren hadden. We kregen er altijd een kleed bijgeleverd. Voor het geval dat het beest hysterisch aan het krijsen sloeg en niet meer wilde stoppen. Dan was het een kwestie van een kleedje erover en klaar. Ik moet tot de conclusie komen dat het ook bij mij werkt. Misschien is het voor meer mensen een idee: last van raaskallende mensen? Gewoon een kleedje erover. En klaar…

7 antwoorden
  1. Nico Meijer.
    Nico Meijer. zegt:

    lieve moslima Ariena want dat zou de oplossing zijn:een Boerka!Ik ga niets relativeren(dat kan jijzelf heel goed)Waar jij vrouw invulde kun je natuurlijk ook rustig man zetten!respect voor wat jij oppakt!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Gelukkig heb jij die grommerige man Mark we hebben al een Mark als minister-president maar voor jou zou de volgende ook wel Mark kunnen heten!En dan dat diamantje op de achterbank:een soort beschermengeltje:participerend(dat willen ze toch graag!)inlevenden misschien zelfs wel de eerste “doekzorgster”.Gefeliciteerd jij hebt het allemaal in huis!!!!!(auto)Blijf het lekker allemaal van je afschrijven als je het weer op een rijtje hebt(maar wie heeft dat tegenwoordig nog echt?!) Je doet er dus a:jezelf,maar b:ook een heleboel anderen een plezier mee.Vele x-jes voor jullie en:still going strong!!

    Beantwoorden
    • aruwaardhooijer
      aruwaardhooijer zegt:

      Dank je wel Nico. En ja dat schrijven dat doe ik nou eenmaal erg graag. Soms denk ik; ‘Wie zit er nou op mijn schrijfsels te wachten.’ Maar nu ik jouw woorden weer lees, ga ik gewoon onverstoorbaar door!

      Beantwoorden
  2. Fred verbeek
    Fred verbeek zegt:

    Mooi geschreven Ariena; ik geniet van je pennevruchten. Dat van dat kleedje is een goed idee. Ga ik ook eens uitproberen hier.

    Beantwoorden
  3. Karin Lotman
    Karin Lotman zegt:

    Na een operatie ( die fout ging) aan mijn oogleden foppen mijn ogen mij na een vermoeide dag en herken ik het “pas op”, “let op” en auto’s die zo kort voor je rijden helemaal!!
    Hoewel er hier geen snelwegen zijn, weet ik nu ook de oplossing voor mijn geroep en versnelde hartslag. Handdoek in de auto voor de honden voortaan over mijn koppie. ;-)))

    Karin

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Laat een antwoord achter aan aruwaardhooijer Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *