Soms….

Ik open de koelkastdeur en werp een blik naar binnen. Ik moet er van zuchten. Drie pubers met eeuwige trek maken dat er weer boodschappen moeten komen. Dus besluit ik de week te beginnen met de supermarkt. Het is lekker rustig in de winkel. Ik laad mijn boodschappen in de kar, reken af, loop met kar en al naar buiten en til de tas in de auto. De autosleutels stop ik alvast in het contact. Immers de rij met karren is maar een klein stukje bij de auto vandaan dus de auto hoeft niet afgesloten te worden. Terwijl ik mijn kar netjes in de rij schuif hoor ik achter me: ‘Hè Arien.’ Het is een oud-collega. We babbelen wat over de koetjes en de kalfjes. De druppels die aarzelend uit de lucht beginnen te vallen maken een eind aan ons gesprek. Ik been half weggedoken in mijn jas naar de auto. Stap snel in en gooi de deur achter me dicht.

Ik word gelijk overvallen door een zeer vertrouwde geur. Ik ruik een Camel- zonder- filter- lucht. Mijn vader heeft bijna zijn hele levenlang gerookt en die sigarettenlucht hangt in deze auto. En hoe vertrouwd ook: mijn vader leeft niet meer en ik rook niet. Op de passagiersstoel naast me ligt een krant. Maar ik heb geen krant gekocht. Ook dat weet ik zeker . En terwijl ik recht vooruit kijk dringen er twee dingen tegelijkertijd mijn hersenpan binnen. Een: dit is niet mijn auto. Twee: ik zit in de auto van de man die half rennend met een verschrikt gezicht op mij afkomt en die ik nu recht in het gezicht kijk.

Ik weet niet hoe snel ik de auto uit moet komen. ‘Sorry, ik ben in de verkeerde auto gaan zitten’, hoor ik mezelf stamelen en ik voel het schaamrood naar mijn wangen trekken. De man wuift met zijn pakje sigaretten naar mij en zegt: ‘Ik sta bij de balie af te rekenen en ineens zie ik een wildvreemde vrouw in mijn auto stappen.’ Het is me duidelijk. Ook deze meneer had zijn auto niet afgesloten. En zo kun je dus zomaar in een verkeerde auto belanden.

‘Mijn auto staat naast die van u en is ook blauw’ zeg ik en ik hoop dat dit ene zinnetje alles verklaard. De man kijkt me ietwat verward aan. Ik heb geen idee wat ik verder nog moet zeggen en loop al ‘Sorry, Sorry, Sorry’ roepend naar mijn auto. Gelukkig roept hij nog iets terug waar ik uit opmaak dat hij het niet zo erg vindt. Heel even leef ik in de waan dat onze auto’s gewoon heel veel op elkaar lijken. We hebben heel toevallig allebei dezelfde blauwe auto. Dat is het. Maar ik ontdek al vrij snel dat die vlieger niet opgaat. Want zodra ik achter mijn eigen stuur nog een beetje op adem zit te komen, hoor ik de auto naast me al starten. Ik kijk opzij. De man steekt lachend zijn duim omhoog en zwaait nog even voordat hij wegrijdt. Ik lach en zwaai wat dommig terug en zie dan heus wel dat zijn auto niet alleen veel nieuwer maar ook veel gestroomlijnder is. Naast de kleur hebben onze auto’s weinig gemeen. Onderweg naar huis verzeker ik mezelf dat er heel veel dingen erger zijn dan op maandagmiddag in een wildvreemde auto stappen. Ik weet alleen nog niet zo goed wat…