Noris

Het is 8 uur in de ochtend en de telefoon gaat. ‘Noris!’, roepen Mark en ik tegelijkertijd. In Nederland hoorden we tijden niet van elkaar. Maar nu we weer op haar eiland zijn,  belt onze oud buurvrouw cq oppas van Daan een keer of drie per dag. En dat bellen doet ze het liefst vroeg. Heel vroeg. Zij staat immers zodra het licht wordt – zo rond half 6 op. Dus om 8 uur is haar dag al even bezig (De eerste dag belde ze al om 7 uur en nou ja dan is 8 uur al een hele verbetering). Ze belt maar kort. Wil weten of alles goed is, wat wij die dag van plan zijn en of ze misschien iets voor ons kan doen. Deze keer vraagt ze echter of we willen komen lunchen. Natuurljk willen we dat. Wel vraag ik me af wat we gaan eten. Immers Noris en koken die twee gaan nu eenmaal niet samen.

De volgende dag toeteren we rond lunchtijd voor haar huis. Ze komt naar buiten en we worden zoals altijd met een omhelzing zonder zoenen begroet. We gaan buiten op haar porch zitten. En praten – alsof we nooit zijn weggeweest – over alledaagse dingen (over de supermarkt Mangusa die zo groot is geworden) en halen terwijl we uitkijken op ons oude huis wat herinneringen op (over hoe Daan in zijn blootje alsmaar heen en weer liep tussen ons huis en dat van haar). Dan doet het draaien van de zon de schaduwplek verdwijnen en worden we gedwongen om te verhuizen naar de achterkant van het huis. We lopen met onze stoel, als een soort jonkies die hun moedereend volgen, achter Noris aan. We lopen door de kamer en de keuken en nergens is er ook maar iets van een spoor te bekennen dat duidt op een lunch voor 6. Dus vraag ik al lopend: ‘Eten we brood, Noris?’ Ze stopt abrupt en terwijl wij op de rem gaan, draait zij zich verschrikt om en ik zie dat ze haar wenkbrauwen optrekt tot ver boven het montuur van haar bril en ze antwoordt zeer verontwaardigd: ‘Nee, Arienja’ – zij is de enige die aan mijn naam nog een j toevoegt. Brood is voor Makamba’s (Papiaments en betekent Nederlanders). Hier krijg je geen brood hoor.’ Ze draait zich hoofdschuddend om, we lopen weer verder en ondertussen slaakt Noris nog wat “ata’s” om zo haar verbazing wat meer kracht bij te zetten.

Zodra we weer gesetteld zijn zegt ze : ‘Ik sta nooit in de keuken. Dat weet je toch. Ik kan niet koken, Arienja.’ Dan wappert ze met haar arm naar binnen en zegt: ‘Geef de telefoon, Stijn’ (Hier op Curaçao gaat het Nederlands vaak gebiedende wijs; dat is niet vervelend bedoeld maar zo is het gewoon). Stijn geeft haar de telefoon en Noris zegt: ‘Ik bel even om te zeggen dat jullie er zijn.’ Even later stopt er een auto en komen de pannen en schalen te voorschijn. Noris heeft geluk: een van haar vier dochters doet niets liever dan koken voor een ander. Als alles op tafel staat bedenk ik dat ik vanmorgen beter niet had kunnen ontbijten en vanavond niets meer hoef. En misschien is het zelfs genoeg voor morgen. We eten, praten, lachen. Op de vraag of het smaakt zeggen wij volmondig ja, en ik denk dit is echt mijn laatste hap. ‘Gelukkig’, zegt ze ‘en ik heb als toetje zelfgebakken bolo (taart).’ Ik kijk haar aan en ze beantwoordt mijn blik met: ‘Nee Arienja, niet door mij. Ik kan niet koken. Nee hoor.’ En ik weet nu al dat ik haar ga missen.