Narcissen met veel te korte stelen

Ik zie hun silhouetten al door het raam van de voordeur als ik na het horen van de bel de gang inloop. Met een: “Dag meiden”, open ik de deur. Ik krijg een volmondig “Dag juf” terug. Daar staan ze twee prachtdames. Ooit zaten ze bij mij in de klas. En ook al ben ik geen juf meer, voor hen blijf ik juf. Voor altijd. Dat is nou eenmaal zo. Ze zijn weer iets groter. De één heeft het haar korter en de ander heeft haar rode bril ingewisseld voor een paarse. “Juf, we hebben bloemen!” Ach, denk ik, wat lief. Mijn hart wordt een beetje week. Twee meisjes van een jaar of 8. Op mijn stoep. Met bloemen. “Uit welke tuin komen ze?” als antwoord verwacht ik de naam van één van de meisjes te horen. Maar nee. “Nou juf”, zegt het meisje met bril, die een stuk is afgezakt op haar neus zodat haar ogen mij zonder glas ertussen aankijken, “als je deze straat uitloopt en dan daar heen… en dan voorbij het witte hekje…”, ze zwaait met haar armen en de gele narcissen knikken vrolijk mee. Ik ben na twee armzwaaien het spoor al bijster. Geen idee waar die narcissen vandaan komen. “En jullie mochten daar zomaar bloemen plukken?”, vraag ik. “Ja. We hebben het niet gevraagd, hoor. Maar er stonden er zoveel. Dan mag het wel. Echt.” Ik besluit om niet in te gaan op deze logica. “Wilt u een bosje, juf?” “Natuurlijk”, roep ik enthousiast. “U mag er wel twee, als u wilt.” Dat wil ik wel. Ik pak de twee uitgestoken bosjes aan. Wat nog best lastig is aangezien de narcissen net onder de bloem zijn afgeplukt en daardoor erg korte steeltjes hebben. “Dank jullie wel”, zeg ik, “dan ga ik nu een vaas zoeken en ze een mooi plaatsje op tafel geven.” Ik maak aanstalten om de deur dicht te doen maar een verontwaardigd “Juf, u vergeet te betalen” houdt mij tegen. “Betalen?”, vraag ik verbaasd. “Ja, u krijgt deze bloemen natuurlijk niet zomaar”, is de verontwaardigde reactie op mijn vraag, “ze kosten 50 eurocent per bos.” Om haar woorden kracht bij te zetten pint het brillenmeisje, die nu haar handen weer vrij heeft, haar paarse bril weer bovenaan haar neus. “Ja, zegt het meisje met korter haar, want dan gaan wij met de euro naar het snoepwinkeltje. Voor één euro kun je daar zoveel snoep kopen.” Ik zie haar ogen glanzen. En dat is voor mij reden genoeg. Snel pak ik een euro uit de la van het kastje in de gang. Duw het in een gretige hand met de opmerking dat ik voor één keertje, echt maar voor één keertje bloemen koop (want tsja, ik voel de bui van wekelijks bloemen uit steeds weer een ander tuintje boven mijn hoofd hangen). Half rennend met het geld stevig in een knuist gekneld gaan ze ervandoor. En ik ga op zoek naar een vaasje voor een bosje narcissen van een euro met veel te korte stelen.