Het ontbindingscontract met de uitgever is ondertekend…

Mark en ik hebben een goed gesprek achter de rug. Een gesprek met een deskundige. Over het hoe en wat bij het ontbinden van een contract. Want hoe goed het ook voelde een jaar terug om een contract met een uitgever te ondertekenen. En hoe kundig de eindredacteur en hoe goed de samenwerking. Bij de vormgeving ging het mis. Het struikelblok. De uitgever dacht -wat ik natuurlijk best snap- in kosten en opbrengsten en ik wilde een zo mooi mogelijk boek. Kortom het kwam erop neer dat de uitgever en ik een aantal zaken anders zagen. En dat kan. Natuurlijk. Er volgden een aantal gesprekken en uiteindelijk bleek dat er niets anders op zat dan uit elkaar te gaan. Vandaar dat we hier nu in een kantoortje het ontbindingscontract laten bekijken. Voor de zekerheid. Gelukkig blijkt alles in orde. We babbelen nog even na over het hoe en waarom en dat het boek er heus komt. Het gaat alleen wat anders en het duurt iets langer. Bij het gedag zeggen en handen schudden vraagt de meneer mij: ‘Bent u altijd zo zeker van uw zaakjes?’ Ik knipper even met mijn ogen, schud mijn hoofd en antwoord: ‘U heeft een hele verkeerde indruk van mij. Ik ben nooit zeker van mijn zaak.’ Terwijl ik dat zeg voel ik een arm van Mark over mijn schouders en voordat ik het weet sta ik buiten.

Zeker van mijn zaak. Ik ben altijd verbaasd over het feit dat mijn medemens mij eigenschappen toekent die ik niet bezit. Want als ik inmiddels ergens zeker van ben is het wel dat ik vrijwel nergens zeker van ben. Niets ligt vast, niets is in steen gehouwen. Zo heb ik bijvoorbeeld geen flauw idee of er mensen zijn die mijn boek gaan kopen. Feit is nu eenmaal dat er meer dan een miljoen schrijvers in Nederland zijn. Er tussen de 30 en 40 boeken per dag verschijnen. En ik ook nog eens een alledaags (wat dus ook niet echt helpt) persoon ben. De kans is dus klein dat mijn boek van betekenis zal zijn. Daarbij heb ik ook nog eens gedacht -ik heb er zelfs van wakker gelegen- of mijn boek met o.a. foto’s van mijn drijfhoutwerk het waard is om de wereld in te sturen. En wat men er wel niet van zou denken. Ook dat. Dus je zou je af kunnen vragen waarom ik het dan toch wil. Eigenlijk is het heel simpel. Ten eerste heeft de Hersenstichting een aantal blogs van mij op haar site geplaatst en daarop heb ik veel lieve, warme reacties gekregen. Ik geloof oprecht dat het helpt om je te herkennen in de ervaringen en gevoelens van een ander. Delen werkt. De tweede reden is dat ik gewoon verschrikkelijk graag schrijf. Dat is alles. Want hoe heerlijk is het om jezelf te verliezen in hetgeen je doet. Voor mij is iets creëren een van de grootste geneugten in het leven. Dat mijn leven zin en plezier geeft. Puur het feit dat het werken aan mijn boek zoveel genoegen geeft, maakt dat het boek er komt. En natuurlijk is het heel fijn als het verkocht gaat worden maar mijn geluk of ongeluk hangt niet af van het aantal verkochte exemplaren. Het geluk zit voor mij in het tot stand komen van het boek. In het ermee bezig zijn.

Tussen de boekperikelen door was er nog een vraag die Mark en mij de laatste tijd bezighield: ‘Ga ik (Mark) minder werken om naast mijn onderwijsbaan nog iets te doen wat ik ook graag doe ?’ Het was wikken en wegen. Maar uiteindelijk is het gewoon zo dat als er iets is wat je graag doet je niet moet wachten tot de kinderen groot zijn, de hypotheek is afgelost en meer van dat soort kwesties. Maar het gewoon moet doen. Nu. Dus heeft hij zich sinds kort ingeschreven bij de Kamer van Koophandel om van start te kunnen gaan onder de naam Studio Kern. En hoe mooi is dat. Voor mij. Want zo wordt de vormgeving van mijn boek zijn eerste klus. En is het boek nu dus iets van ons samen. Niet van te voren gepland. Zoals dat wel vaker gaat in het leven. Maar het maakt ons blij van zin. En dat is fijn.

Thuis zet ik mijn handtekening onder het contract dat het vorige contract nietig verklaard. Niet omdat ik zeker ben van mijn zaak maar omdat ik nou eenmaal niet hou van klakkeloos volgen. Maar met al mijn bravoure, onzekerheid, schaamte, getwijfel, trots en de moed om te falen uiteindelijk altijd weer durf te vertrouwen op mijn eigenwijze hart en verstand.

P.S.:

Het is nog heel ver weg. Want er moet nog vakantie gevierd en werk worden verzet. Maar op zondag 8 november is een ieder van harte welkom (gewoon vast in de agenda zetten) om in Gorinchem te proosten op het boek ‘Imperfect verklaard’ en mijn drijfhoutwerk in het echt te zien. Want hoewel ons geluk er niet van afhangt gaan we wel ons stinkende best doen om het boek en het drijfhoutwerk de wereld in te sturen.

Het moet ergens in november of december van vorig jaar zijn geweest- want dat is de stemperiode voor het Van Dale Woord van het Jaar- dat iemand twitterde dat hij ‘drijfhoutwerk’ had genomineerd voor ‘het woord van het jaar 2014’. Maar helaas het werd ‘dagobertducktaks’. Tsja. Maar misschien is het wel een idee voor 2015. Ik vind het een mooi streven…