Gevonden schatten
Na een overnachting in Den Helder met 2 vriendinnen in een bruidssuite – onze gereserveerde kamer had sanitaire problemen en dit was het enige alternatief – gingen we met ons drieën op pad voor een dagje Texel. Op de boot riep één van ons tussen de eindeloze gesprekstof door: ‘O meiden, de laatste boot gaat om 11 uur, dus tijd genoeg!’
We trokken op elektrische fietsen het eiland rond. Het was de eerste keer voor mij op zo’n soort fiets. Ik was in het bezit van de nodige vooroordelen van gemotoriseerd fietsen en wilde zo graag op eigen kracht de pedalen laten draaien. Maar mijn vriendinnen wezen me er weer eens fijntjes op dat je pas mag oordelen als je het zelf hebt ervaren. En na de eerste kilometers kon ik niet anders dan beamen dat altijd het windje mee, wel heel erg fijn was. De accu voelde als een stukje geluk achterop.
De dag vloog om. En met een diepe zucht stonden we na onze avondeten op om weer richting ons hotel op het vaste land te gaan. Met mijn fiets in de ene hand en wijzend richting het fietspad met mijn andere hand, vroeg ik voor de zekerheid nog even aan een mevrouw die haar hond uitliet: ‘Zo gaan we toch richting de boot?’
Mevrouw: ‘De boot?’
Ik: ‘Ja, de boot!’
Mevrouw: ‘Naar Den helder?’
Ik: ‘Ja, naar Den Helder!’
Mevrouw: ‘De laatste boot is net weg. Er gaat vanavond geen boot meer!’
Vriendinnenkoor in lichte paniek: ‘Geen boot meer!’
De mevrouw schudde stellig haar hoofd.
Onze ogen veranderden in schoteltjes. We wisten ook niet meer zo goed terug te halen waarom we dachten dat de laatste boot om 11 uur ging en waar dat vandaan kwam. We waren er simpelweg zo van overtuigd.
Maar daar stonden we dan. Met onze elektrische fietsen.
De mevrouw las de wanhoop van onze gezichten en zei:
‘Mijn man is nu aan het duiken. Maar misschien wil hij – als hij terug is – jullie naar de overkant brengen. En zo niet dan kunnen jullie wel bij ons overnachten. Wij hebben plek genoeg.’
Even later zaten we bij haar aan tafel. De man schoof niet veel later ook aan. Hij vond het om allerlei organisatorische redenen geen goed plan om ons naar de overkant te varen. Maar hij trakteerde ons onder zijn avondeten (duiken maakt heel hongerig) op verhalen. We bleken bij rasechte Texelaren te zijn beland. De man was heel zijn leven visser geweest. Inmiddels was hij met pensioen. Maar in al zijn vissersjaren had hij in zijn netten niet alleen vis maar ook schatten binnen gehaald. Onder water ligt een zee aan verleden. En nog altijd duikt hij graag en dan het liefst tussen wrakken. Op zoek naar.. Hij vertelde over gevonden mammoettanden en zijn kijk op het leven. Hij had ook veel wijsheden opgedoken.
Ik bewonderde de vondsten die in de huiskamer uitgestald stonden. Zo veel levens. Zo veel verhalen achter de opgedoken schatten waar we geen weet van hebben. We zijn een verzameling van dagen en van dingen. Een hele kleine glimp van dingen zag ik hier uitgestald staan. Er zijn inmiddels miljarden jaren van dagen voorbij. En toch kan een dag nog altijd nieuw zijn. Ik werd er stil van.
In bed kon ik de slaap niet gelijk vatten. Het was voor mij de eerste keer dat ik bij wildvreemde mensen met slechts mijn portemonnee en mobiel (waarvan inmiddels de batterij leeg was), ging overnachten. En ik bedacht hoe ik mijn kinderen altijd met priemende vingers waarschuw: ‘Ga nooit met vreemden mee. Nooit.’
En hier lag ik dan met al mijn wijze raad…
Maar ik bedacht ook hoe bijzonder het was en is, dat een mevrouw zomaar uit het niets 3 vrouwen op sleeptouw neemt. 
En dat we, in een tijd waarin we reclames van #doeslief nodig hebben, er ook al veel lief is. Misschien is #erislief ook best een goede hashtag.
Want naast alle haat, gruwel en gelijk, blijft er ook veel moois. En dat koester ik. Met heel mijn hart.
Vorige week vielen er een geboortekaartje en een rouwkaart op onze mat. Groot geluk. Groot verdriet. Het leven gaat zoals het gaat. Soms terecht zodat alles zin lijkt te hebben en soms zo onterecht dat je aan alles gaat twijfelen. Er zijn dingen waar geen antwoord op bestaat.
Maar we zijn hier allemaal maar even dat besef ik met het klimmen der jaren steeds meer.
Het leven is nu, op dit moment, het is alles wat we hebben.
wat een heerlijk verhaal en zo herkenbaar .Ik koester ook de momenten van vriendschap met de vriendinnen van de tuinclub .
Ariena, wat maakt dat ik altijd de tranen over mijn wangen lopen als ik lees wat jij schrijft? Het ontroert mij zeer.
wat een bijzonder verhaal en zo zie je maar de wereld en de mensen zijn niet zo slecht .
Jeetje, wat een schitterend verhalende ervaring Arina.
Het bracht tranen in mijn ogen.
Als je eindelijk de moed vond je te laten zien aan de wereld, lees mensen, wordt je altijd geholpen als je in nood zit.
En ook, probeer nieuwe dingen uit, zoals nu de ervaring van de e-bike, die gelukkig steeds minder aan oudjes wordt gekoppeld:
Voor mij een inspirerend verhaal om nieuwe wegen te bewandelen.
Dikke knuffel, Atie
Tranen van ontroering, tranen van het lachen tranen …….wat prachtig geschreven lieve vriendin, ik heb er kippenvel van. En wat was Texel een bijzondere belevenis met elkaar💞
Je hebt het. zoals altijd weer prachtig opgeschreven. Schilderen met woorden is een kunst, een talent om te koesteren. Ik heb je mijmeringen weer met plezier tot me genomen.
Bijna alle mensen deugen… het zijn maar een paar lelijke schreeuwerds die om het hardst proberen de wereld van het tegenovergestelde te overtuigen. Het is aan ons, goeierds, om daar een stokje voor te steken!
Waauw Ariena, dit is leven vanuit liefde. Laten we de #erisliefde de wereld in helpen.
Lieve groet,
Mandy Verkerk
Als geboren Helderse en een vader die 40 jasr op Texel heeft gewerkt, spreekt lees ik met nog meer plezier jouw verhaal. Nu woon ik al meer danb25 jaar in het oosten van het land en daar hebben ze het woord “noaberschap” (er voor elkaar zijn). Op een een of andere manier zijn oosterlingen in de waan dat dit allen in het oosten te vinden is. Gelukkig bewijst dit verhaal het tegendeel.
Wat schrijf je toch heerlijk.
Het voelt bijna of ik erbij was🍀
Prachtig geschreven. 💗🌿