Een bureaustoel die joy sparkelt

Er zijn van die plekken in huis die om de zo veel jaar om verandering vragen. Zo moest de kamer van onze viertienjarige Daan een metamorfose ondergaan. Van kinderkamer naar puberkamer. We zagen er van tevoren tegen op. Maar het viel reuze mee. Een nieuw bed, een ander bureau, wat aan de muur en nog wat ander puberkamerspul: Daan vond het al snel goed. Nu denk ik ook dat mannen, nou ja de meeste, zich minder druk maken om het visuele aspect. Hoe het eruit ziet dat maakt niet zo heel veel uit. Het draait vooral om comfort: zit en ligt het lekker. Dat is belangrijk. En apparaten. Die zijn ook belangrijk. Want alles waar geluid en of beeld uitkomt daar hebben ze een duidelijk standpunt over. En die had onze zoon ook. Daar hebben we goed naar geluisterd.
Ik vond het best fijn dat het gelukt was om de kamer bij de rest van ons huis te laten passen. Er was slechts één verschil van mening. De stoel. En dat kwam eigenlijk door zijn vriend. Bij zijn vriend thuis hebben ze achter de computer twee echte bureaustoelen staan. En die zitten zo lekker. Ik kreeg een heel betoog over: armleuningen, achteroverleunen, draaien, lekker zacht en heerlijk zitten. Waar ik resoluut ‘en oerlelijk’ aan toevoegde. Ik besloot verder maar niet te veel aandacht aan die stoel te schenken. Waait wel weer over dacht ik. Want geen haar op mijn hoofd die er aan dacht zo’n gevaarte ons huis binnen te halen. Maar zijn wens bleef. En toen kreeg hij last van zijn rug. Volgens de fysiotherapeut was dat het gevolg van hard groeien en veel sporten. Maar hij greep zijn kans. De stoel. De bureaustoel. Die zou goed zijn voor zijn rug.Ik had gelukkig nog een argument: de prijs. Immers echte bureaustoelen zijn duur en ik kwam met wat leuke alternatieven over de brug. Maar dat was het niet. Zijn vader, die hem begreep, googlde wat op Marktplaats. En ja hoor, drie straten bij ons vandaan stond een zwart leren bureaustoel voor maar dertig euro te koop. Daan wilde zelf wel bellen en zijn vader – ik zag een korte blik van verstandhouding tussen die twee- die ging mee. Nu staat dat meest afschuwelijke meubelstuk in ons huis. En ik ben er blij mee. Ik weet dit klinkt zeer tegenstrijdig maar toch kan ik het met hulp van een fijn stuk –dat ik onlangs op Facebook langs zag komen- verklaren. Het gaat om een artikel uit de Volkskrant: ‘De eerste opruimcelebrity van de wereld is opgestaan’ door Aaf Brandt Corstius. Hierin schrijft zij over een heuse Japanse opruimgoeroe Marie Kondo genaamd. Een mevrouw die inmiddels vier beststellers over opruimen op haar naam heeft staan. En ze schijnt in Japan zo beroemd te zijn dat ze niet meer rustig over straat kan. Haar laatste boek is zelfs in het Engels vertaald. Zij denkt dat de mensen in de toekomst niet meer en meer spullen willen vergaren, maar dat we alleen die spullen willen behouden die we echt willen hebben. Bij elk object dat je aanraakt en bekijkt bij het opruimen, moet je jezelf afvragen: ‘Word ik hier gelukkig van?’ ‘Does it spark joy?’ Voel je bij het oppakken van een oud shirtje een vonk van vreugde, dan mag je het houden. Maar als het shirt geen joy meer sparkelt dan moet het weg. Ik vind het een heerlijke zin: ‘Does it spark joy?’ In het Nederlands kun je natuurlijk vragen: ‘Word je er blij van?’ of ‘Maakt het je gelukkig?’ Maar ja dat sparkelt lang niet zo lekker. Dus heb ik ook nog even in het woordenboek gekeken en tot mijn verbazing staat ‘sparkelen’ er gewoon in: Sparkelen (Eng) (sparkelde, gesparkeld) vonken schieten, vonkelen.
In hetzelfde artikel vertelt Aaf dat ze ook in de rest van haar leven deze zin toepast. Zo kun je jezelf bijvoorbeeld afvragen of een oude kennis waarmee je afspreekt je dat uit gewoonte doet of dat je daar echt zin in hebt. Met andere woorden: roept deze oude kennis wel vreugde in je op. Sparkelt hetgeen je hebt en dat wat je doet nog joy? Schiet het vonken? Ik vind het wijze woorden. Een zinnetje waarvan ik denk dat ik hem door moet geven aan mijn kinderen. Dus nu roep ik regelmatig in het rond : Sparkelt het nog? Does it spark joy? Ik kreeg de zin zelfs in een letterslinger van mijn zus cadeau. Dus nu zijn deze vier sparkelende woorden niet alleen te horen maar ook te zien. Overigens voegde mijn zus er wel aan toe dat niet alles in het leven kan sparkelen. En dat is natuurlijk ook wel weer waar. Maar toch.

Misschien is het nog steeds wat onduidelijk wat deze vraag met de stoel van doen heeft. Maar dat komt nu. Vanmorgen liep ik even de kamer van mijn puberzoon binnen. Hij zat achter zijn bureau wat met boeken te rommelen. Toen hij mij hoorde, draaide hij een kwartslag want ja dat kan met deze stoel. De stoel die je in geen enkel interieurblad tegen zal komen en één waarvan ik dacht nooit en te nimmer in mijn huis toe te laten in die stoel draaide hij en zei: ‘hè mam’, leunde achterover en rekte zich langzaam uit. En ik. Ik voelde waar het allemaal omdraait in het leven. Mijn zoon in die afgrijselijke bureaustoel: dat sparkelt.