Wapperend haar

Lot is in Sevilla. Ze loopt daar samen met een vriendin stage op een internationale school. Ze stuurt iedere dag wat foto’s door. Zo hebben we al plaatjes van een 4 sterren hotel (het appartement waar ze drie weken verblijven was bij aankomst nog niet klaar dus de eerste nacht was er een alternatief geregeld), van de school, van de stad, van het eten, nou ja eigenlijk zien we van alles langs komen. En naast deze beelden hoor ik ook nog via onze telefoongesprekjes hoe ze geniet. Ze heeft het meer dan goed. Maar dan gaat donderdagavond laat de telefoon. Ik lig al op bed. Mark neemt op. Het is Lot ze is geschrokken. Erg geschrokken. Mark hoort hoe ze wat overstuur haar verhaal verteld.

Na een gezellig avondje stad gaat ze samen met haar vriendin met de bus weer terug naar huis. Ze stappen uit bij een bushalte – die grenst aan een parkeerplaats – hier vandaan is het nog een minuutje of tien lopen naar hun appartement. Haar vriendin vergist zich en slaat ipv linksaf rechtsaf. Lot loopt wel de goede kant op. En dan komt tot haar grote schrik geheel onverwacht (misschien vanachter de bus maar alles ging zo snel ze heeft geen idee) een man tevoorschijn. Hij trekt hard aan haar haar waardoor zij valt en hij zich over haar heen buigt. Het enige wat ze dan doet is krijsen. Heel hard krijsen. De buschauffeur hoort dit. Lot is hierover nog steeds verbaasd, ik niet. Ik weet dat haar gekrijs mijlen ver reikt. Dan is het een wirwar van gebeurtenissen die elkaar zo snel volgen dat ze voor haar gevoel bijna tegelijkertijd lijken te gebeuren. De buschauffeur stapt uit de bus. En ook haar vriendin snelt haar te hulp. De man schrikt hiervan en rent er vandoor. De buschauffeur holt een stukje achter de man aan terwijl de vriendin voor Lot zorgt. Maar al snel komt de buschauffeur naast de twee vriendinnen staan. Hij heeft de achtervolging opgegeven en vraagt of alles goed is. Als de meiden ‘oké, oké’ herhalen (zij kennen geen Spaans en de buschauffeur spreekt nauwelijks Engels), drukt hij ze met gebaren en wat internationale woorden – zoals no en stop – stevig op het hart om in het donker niet door stille straatjes te wandelen. Toen ik dit hoorde werd ik even overvallen door een schuldgevoel. Wij wonen in een ieniemienie dorpje waar je je geen enkel moment onveilig hoeft te voelen. Wij zijn gewend om in het donker over de dijk naar huis te fietsen. Ik geniet zelfs van deze tochtjes. De stilte, de maan en de Linge die glinstert in het sterrenlicht. Bang zijn, angst in het donker is mij volstrekt onbekend. Misschien heb ik dat te veel aan mijn kinderen doorgegeven. Zo kan Lot als ze in het donker over de dijk naar huis is gefietst bij binnenkomst zeggen: ‘Er waren veel sterren, mam’ of ‘Zo de maan was mooi.’ Misschien had ik haar wat vaker moeten waarschuwen voor donkere stille weggetjes. Ik weet het niet.

De volgende ochtend belt ze weer en vertelt ze mij ook nog eens het verhaal. Ze heeft alleen een schaafwond. ‘Maar mam’, zegt ze ‘vanavond gaan we voor het donker naar huis en ik doe mijn haar voortaan in een knot.’ Alles in mij protesteert. Mijn dochter hoeft niet meer voor het donker thuis te zijn en haar haren die horen te wapperen. Maar ik begrijp haar reactie wel. Tot slot vertelt ze dat ze het zo jammer vindt dat ze doordat ze zo van slag was de buschauffeur niet voldoende heeft kunnen bedanken. Ik kon alleen maar tegen de buschauffeur zeggen ‘thank you, thank you, mam. Ik had nog veel meer willen zeggen.’ De tranen prikken in mijn ogen terwijl ik zeg: ‘Dat is genoeg meisje, heus.’ Maar ze zegt dat ze een doosje chocolade gaat kopen en deze samen met een bedankbrief in het Spaans (lang leve Google Translate) naar de buschauffeur gaat brengen. Het lijkt mij bijna onmogelijk om in deze stad een buschauffeur te vinden. Maar ik weet ook dat als zij iets in haar hoofd heeft…

Vanmorgen kreeg ik een berichtje dat ze de chauffeur gevonden had. Ze heeft hem de chocolade en de brief gegeven. Waarop hij haar twee zoenen – zoenen is toch een soort van wereldtaal – op beide wangen gaf. En ze appte nog een foto door. Ik zie mijn dochter staan voor een fontein en haar gezicht wordt omkranst door uitbundig wapperend haar. Ik kijk er steeds even naar en bedenk hoe bijzonder het is dat volstrekt onbekende mensen er in je leven toe kunnen doen. Mensen die je niet kent, waarvan je geen idee hebt waar ze wonen, hoe ze heten of wie ze zijn. Maar die door dat wat ze zeggen of doen zo van onschatbare waarde zijn. Vandaag is dat voor mij deze Spaanse buschauffeur. En ik weet dat mijn woorden hem nooit zullen bereiken. En toch moet ik het even uit de grond van mijn hart van de (digitale) daken roepen. Dank u wel, lieve Spaanse buschauffeur!

foto wapperend haar 2

10 antwoorden
    • Marjon
      Marjon zegt:

      Haha…hier wil hij nooit slapen. Nou ja, die ene x met z’n alle dan. En heb ik hem een x vroeg in de morgen thuis gebracht. Omdat ik het soms toch een beetje eng vind om hem alleen te laten gaan. Maar hij kijkt naar de maan, de sterren en laat zijn haar wapperen! En nu weet ik waarom, Ariena 😉

      Beantwoorden
  1. Mieke
    Mieke zegt:

    Wat een verhaal weer, ja kinderen groot laten worden als je niet in de buurt bent is moeilijk, dat heet los laten maar is verdomd moeilijk. Gelukkig zijn er nog mensen met een goed???

    Beantwoorden
  2. Hennie Melkert
    Hennie Melkert zegt:

    Wat een mooi verhaal. Fijn dat het allemaal goed is afgelopen.je moet er niet aan denken hoe dit ook had kunnen aflopen. Er zijn dus nog steeds fijne zorgzame mensen zijn. En dan doet een taal er niet toe. Ik ben ook nooit bang geweest,maar pas tegenwoordig wel een beetje op wat ik doe. Dat moest vroeger misschien ook wel,maar ik denk dat door de sociale media toch beïnvloed word. En misschien is dat goed,ik weet het niet.
    Gr.Hennie

    Beantwoorden
    • Ruwaard
      Ruwaard zegt:

      Ja, maar gelukkig is er niets gebeurd. En ze zei vandaag dat ze de neiging heeft om naar iedere buschauffeur die ze tegenkomt even te zwaaien.

      Beantwoorden
  3. Willy Hol
    Willy Hol zegt:

    Geweldig ariena , maar heel dapper van lot
    Ik kom uit klein dorpje lunteren en voelde me ook erg onveilig toen ik in gorinchem kwam te wonen
    Weet je , dingen die voor jou en mij en je dochter en gewoonte zijn of waren , kunnen niet in grote steden
    Heel jammer

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Laat een antwoord achter aan Mieke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *