Soms is reizen met het openbaar vervoer meer iets voor gevorderden…

Ik ken ze bijna mijn leven lang. Mijn twee vriendinnen. We hebben afgesproken in Ede. De plaats waar ik ben geboren en getogen en zij nog steeds wonen. Ik fiets naar het station en ontdek daar dat ik mijn portemonnee ben vergeten. Gelukkig zit mijn ov-kaart nog van een vorige treinreis in mijn jaszak. En er blijkt, het geluk is vandaag met mij, net voldoende saldo -elf euro- op te staan. Straks in Ede, denk ik terwijl ik instap, leen ik wel wat geld. Met een ‘alles onder controle’ gevoel stap ik de sprinter in.

Ik zoek een plekje, leun achter over en zie het oer-Nederlandse landschap langs me glijden. Dan hoor ik door de intercom dat we het station Geldermalsen naderen. En dat ik daar vooral niet moet vergeten uit te checken bij Arriva en in te checken bij de NS. Ik besef onmiddellijk dat ik de controle kwijt ben. Want op zich staat er wel genoeg saldo op mijn ov-kaart om in Ede te komen. Maar toch ook weer niet. Even een korte uitleg voor de niet reizigers onder ons (reizen met het openbaarvervoer is soms meer iets voor gevorderden…). Met je ov-kaart kun je alleen inchecken als er voldoende instapsaldo -minimaal tien euro- opstaat. Dat was in Gorinchem geen punt. Maar nu, drie haltes later, is mijn saldo onder de tien euro gedaald. Als ik straks opnieuw moet inchecken is er een probleem.

De sprinter naar Utrecht staat al klaar. Ik heb slechts drie minuten bedenktijd. Omdat ik geen flauw idee heb wat ik in Geldermalsen zonder geld en met onvoldoende saldo op mijn ov-kaart moet doen, besluit ik uit te checken, niet in te checken maar wel in te stappen en het straks aan de conducteur uit te leggen. Voordat ik op zoek ga naar de conducteur ga ik even zitten om snel een berichtje naar Mark te sturen met de vraag of hij mijn saldo op mijn ov-kaart wil opwaarderen. Zodra ik dat gedaan heb, blijf ik nog even zitten om mijn verhaal in mijn hoofd te repeteren. Zodat het straks een logisch en kloppend geheel is: op de fiets naar het station, portemonnee vergeten, gelukkig genoeg saldo om in te checken maar dan moet ik in Geldermalsen opnieuw in -en uit checken en… Zucht. Diepe zucht. Mijn net zo logisch verhaal klinkt me nu ietwat dwaas in de oren. De moed zakt mij in de schoenen. Vanuit mijn ooghoek zie ik de Metro liggen en ik begin wat te bladeren (enig uitstel gedrag is mij niet vreemd). Ook het lezen van mijn horoscoop helpt niet echt. Nu durf ik helemaal niet meer. Even later hoeft het ook niet meer. Door de intercom krijgen we de mededeling dat er problemen zijn met een wissel. En dat voor onze veiligheid de sprinter in Houten stopt. Daar duurt het minimaal een half uur voordat ik verder kan naar Utrecht. En ik bedenk opgelucht dat ik de conducteur nu niet met mijn verhaal lastig kan vallen: die man heeft immers genoeg aan zijn hoofd. Ik bel een van mijn twee vriendinnen en zodra zij hoort dat ik gestrand ben in Houten zegt ze: “Arien, we komen eraan”. Daarna belt Mark -die nu eenmaal veel beter is in wereldse zaken dan ik- dat mijn saldo is opgewaardeerd en dat ik mijn tegoed bij een oplaadpunt moet ophalen (nee, rechtstreeks op mijn ov-kaart zetten is onmogelijk) . Terwijl mijn hele coupe nog aan het bellen en regelen is, trekt er een golfje van genoegen door mijn lijf. Want hoe fijn is het dat er altijd mensen zijn die mij organiseren. Zonder hen was ik reddeloos verloren.

P.s : Inmiddels is na een gouden tip mijn leven weer een stuk aangenamer geworden. Ik heb de NS toestemming gegeven om mijn ov-kaart zodra het saldo onder de 20 euro daalt automatisch op te waarderen.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *