Sinterkerst

Windstoten, regen en kans op hagel. Code rood. Sint mag vanavond met zijn paard het dak niet op. Ik wil mijn twee puberzonen niet in dit weer de dijk over laten fietsen en zeg: “Ik breng jullie wel.” Gelijk wordt er driftig op mobieltjes gedrukt en hoor ik even later waar ik overal moet stoppen. Ik haal een borstel door mijn haar, trek mijn jas over mijn pyjamabroek aan en schuif mijn voeten in een stel afgetrapte gympen. Dat douchen komt straks, denk ik.

Een half uurtje later heeft taxi Ruwaard iedereen afgezet. Weer onderweg naar huis gaat mijn mobiel. Ik ben al lang niet meer goed in twee dingen tegelijk dus stop ik bij de eerste mogelijkheid: naast een kerstbomenkraam bij tuin-centrum Sterk. Ik doe de motor uit, praat, luister, lach en schrik. “Shit”, roep ik hardop, “ik heb de lampen aan laten staan.” Gisteren, na het boodschappen doen, wilde mijn auto niet starten. Een vriendelijke man is toen met startkabels in de weer geweest. De motor draaide al snel en ik kreeg het advies om een goed stuk te rijden. Zo zou de accu zich verder opladen. Ik weet dat ik dat advies niet heb opgevolgd. Ik probeer te starten. Er gebeurt niks. Ik slaak wat kreten en hoor aan de andere kant van de lijn gelach. “Lach maar”, mopper ik, “maar soms word ik zo moe van mezelf.” “Is er wel iemand die je kan helpen”, krijg ik als reactie. “Ja, de kerstbomenman”, antwoord ik, “en tot nu heb ik geen enkele klant gezien dus hij heeft vast de tijd om mij te helpen.” Ik opper nog dat heel misschien als ik nog even wacht en het opnieuw probeer de motor toch gaat draaien. Maar ik krijg als antwoord, wat ik natuurlijk ook allang wist, dat sommige dingen nooit vanzelf goed komen.

Ik zucht, beëindig het gesprek en raap mijn moed bij elkaar. Dan stap ik uit de auto en loop naar de in regenpak gehulde  kerstbomenman. Terwijl ik over het bellen en de brandende lampen vertel, trek ik mijn jas zover mogelijk naar beneden en hoop dat mijn pyjamabroek voor een soort hippe legging door kan gaan. De kerstbomenman verblikt en verbloosd niet en vraagt: “Heeft u startkabels?” Wauw, een onverstoorbare man met daadkracht. Ik sluit hem gelijk in mijn hart. “Ja, dat weet ik”, zeg ik opgelucht (sinds gister weet ik dat ik ze heb en waar ze liggen). Ik pak de startkabels en de kerstbomenman rijdt zijn bus vlakbij mijn auto. Terwijl hij de tangen op verschillende plekken vast knijpt, begint hij een verhaal over plussen, minnen en de cirkel die rond moet zijn. Ik knik en denk dit zijn wel heuse decembertermen. Maar de plussen, de minnen en de ronde cirkel associeer ik met weloverwogen, alles op een rijtje hebben. En ach, dat ontbreekt bij mij. Ik rommel zo vaak maar wat aan. Misschien.. Maar al snel moet ik stoppen met mijn gemijmer er moet gestart worden. Ik steek de sleutel in het contact en beloof mezelf dat ik over Rotterdam terug rij naar huis. Dit gaat me niet nog een keer overkomen. Die ezel wil ik niet zijn. Ik start. Maar helaas de auto doet niets. Helemaal niets. “Wegenwacht? “, hoor ik de kerstbomenman opperen. Gelukkig daar ben ik lid van. Snel pak ik mijn mobiel. En natuurlijk: ik heb geen beltegoed meer. “Um”, aarzel ik. Verder hoef ik niets te zeggen want naast me hoor ik “ U mag mijn mobiel lenen hoor! “ Ik ga straks een kerstboom kopen, denk ik. Ik heb nog nooit van mijn leven in mijn eentje een kerstboom gekocht en al helemaal niet op 5 december. Maar nu moet het!

De wegenwacht heeft een wachttijd van een uur. Het waait, regent en nog steeds is er geen klant te bekennen. De kerstbomenman nodigt mij uit voor een kopje koffie in het tuincentrum. Eenmaal binnen vertelt hij over de zware tijden. De moordende concurrentie van de Ikea en de Intratuin die kerstbomen voor een prikkie aanbieden. Maar dat hij vertrouwt op zijn vaste klanten en zijn hoge kwaliteit (dus geen Ikea) bomen. De wegenwacht komt en ja het is toch de accu maar hij heeft betere kabels. Vijf minuten later draait de motor weer. Ik geef de kerstbomenman  een hand. Maak nog snel een foto met mijn mobiel en wens hem succes. Hij zegt: “Het komt goed, mevrouwtje. Misschien kunt u de foto die u gemaakt heeft op facebook zetten. Een beetje reclame voor mij maken.” Ik knik (terwijl ik weet dat er 1 probleem is: ik heb geen facebook), zwaai en rij weg. En dan ineens onverwacht, met de kerstboom achterin, ben ik op deze 5 december ontroerd door deze lieve, dappere, behulpzame, kerstbomenman en heb ik toch maar mooi dat kerstgevoel alvast te pakken.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *