Mark Rothko. En ik.

Op Facebook zag ik langskomen dat er tot 1 maart 2015 in het Gemeentemuseum Den Haag een tentoonstelling van Mark Rothko te bewonderen is. Ik klikte door en las dit op de site:

Laat je overweldigen door de intense werken van de wereldberoemde kunstenaar Mark Rothko. Zinderende verflagen van blozend roze en jubelend geel, tot knallend blauw en somber zwart. Wanneer je voor de immense doeken van Mark Rothko staat, voel je hoe je zijn wereld ingezogen wordt.

Ik vond de foto’s van zijn werk mooi. Erg mooi. Dus besloten Mark en ik om ze in het echt te gaan bekijken. Nu gaan wij wel vaker naar een museum. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik me daar niet altijd even goed raad weet met mezelf. Moet ik fluisteren of normaal praten? Klinkt mijn lach niet net iets te hard door de zalen? (Ik schrik er iedere keer weer van hoe een lach in een museum kan nagalmen en wat voor een afkeurende blikken dat oplevert.) Wandel ik te snel of juist te langzaam door de zalen? Dat zijn zomaar wat vragen die mij in museumland bezighouden.

En dan moet ik ook nog bekennen dan het me niet altijd wat doet. Ik het gebouw soms mooier vind dan de kunstwerken. Er slaperig van word. Of te vroeg in het museumcafé beland met koffie en appeltaart. En dan ongegeneerd naar mensen ga zitten kijken. Om daar dan verhalen bij te verzinnen over wie ze zijn en wat ze doen.

Ooit vond ik het lastig als ik er niet zo veel aan vond. Want ik moest toch geraakt door de werken van mensen met wereldfaam. Maar door de jaren heen is dat gevoel verdwenen. Als je geluk hebt vind je er iets en anders kun je er altijd nog heerlijk fantaseren onder het genot van koffie met gebak. En dat is altijd fijn. Want het gaat er niet om wie of wanneer of waarvan een kunstwerk is gemaakt. Maar wat het met jou doet, dat is wat een kunstwerk belangrijk maakt. Denk ik. Maar deze keer is het raak. Ik vind het prachtig. Ik wil het van dichtbij bekijken, die zinderende verflagen. Ik wil zien hoe hij het roze zo liet blozen en het geel liet jubelen. Dus stap ik wat naar voren. Maar in de ogen van een suppoost is dat veel te dichtbij. Dus klinkt er streng: “Mevrouw, houdt u wel voldoende afstand.” Ik doe van schrik gelijk een stap naar achteren. En bedenk even later hoe goed afstand en grote kunstenaars toch altijd weer samen gaan.

Ook ik heb er lange tijd last van gehad. De afstand tussen mij en een kunstenaar was groot. Erg groot. Bij het zien van werk van anderen werd ik vroeger vertwijfeld en onzeker. Dat was pas kunst. Zoiets kon ik niet maken. Nooit. Ik hing wat ik maakte op in mijn eigen huis maar daar hield het dan ook gelijk mee op.

Maar mijn meest geweldige ontdekking van dit jaar is dat er genoeg ruimte is voor iedereen die creatief wil zijn. De wereld juist mooier wordt als mensen hun creativiteit delen. Dat daar nooit genoeg van is. En ook al vind ik het nog steeds spannend en eng: wat ik maak, laat ik zien. En man o man, wat heb ik daar dit jaar een plezier aan beleefd. Er zijn hierdoor zo veel mooie, leuke en bijzondere dingen op mijn pad gekomen. Dus nee, een (groot) kunstenaar remt mij nu niet meer af. Maar inspireert. En ik hoop zo dat het niet hoogdravend klinkt. Maar Rothko zorgt met zijn vlakken en kleuren dat ik thuis met nieuwe ideeën mijn schuurtje inga. Misschien dat je in mijn ‘werk in wording’ kunt zien wat ik bedoel.