Alleen mijn g-spot konden we niet vinden.

Daan mag weer naar Utrecht. Deze keer voor een toelatingstest. Dus gaan we voor de tweede keer deze maand met de bus naar Utrecht Centraal. Vanaf daar is het nog maar een kwartiertje lopen naar het sportcollege. Het is mooi weer. We zijn op tijd. Mijn zoon maakt plannen. Kortom het leven loopt op rolletjes. Maar als we het sportcollege binnenwandelen is het er verdacht stil. De meneer van de receptie bevestigt mijn verontruste gevoel door, zodra wij de reden van onze komst doorgeven, deze te beantwoorden met de opmerking dat hij van geen enkele toelatingstest op de hoogte is. Hij wil dan ook de brief zien waar dit in zou staan. Die brief is via de mail binnen gekomen. Daan doet het nog steeds zonder abonnement maar ik heb sinds kort een heus zakelijk abonnement. Het duurde lange tijd voordat ik mijn prepaid kaart hiervoor in durfde te ruilen. Er zat een zekere angst in mij – omdat ik dat vaak aan de mensheid om me heen zie – dat ik eenmaal ‘altijd en overal bereikbaar’ aan mijn mobiel gekluisterd zou zitten. En drukker met mijn telefoon in de weer zou zijn dan met degene waarmee ik op pad was. Maar goed inmiddels ben ik dus overstag. En dat blijkt nu reuze handig te zijn.

‘Mag ik jouw iPhone, mam? Dan haal ik even op jouw hotspot mijn gmail binnen.’ Ik vind de digitale wereld – de echte trouwens ook – soms nog best ingewikkeld en kijk hoe Daan op knopjes klikt en scrollend lijstjes afwerkt. Tussendoor vertelt hij mij dat het internet reuze traag is en ik niet altijd mijn mobiele data aan moet laten staan. Het duurt eventjes maar na een minuut of tien heeft mijn zoon het mailtje gevonden. We blijken op het verkeerde adres te zitten. We lopen weer naar de receptie en vertellen de meneer dat we er achter zijn waar het mis is gegaan. Het adres in de mail blijkt een andere locatie te zijn en is wederom een kwartier lopen. Eerst waren we te vroeg maar nu te laat. Wat nu?

De meneer sust mijn gedachten met de woorden: ‘Ik bel wel even naar de andere locatie om te vertellen dat jullie iets later zijn. En als jullie goed doorlopen en er binnen een kwartier zijn dan mag je (en hij knikt naar Daan) vast nog meedoen.’ We bedanken de meneer en ik ben zoals altijd weer verbaasd hoe vaak ik iemand tref die me weer in het zadel helpt.

Google maps gaat aan – tsjonge zo blij met mijn abonnement – en wij draven door de Utrechtse straten en komen binnen het kwartier de school binnen vallen. En dan net over de drempel overvalt mij het gevoel van vroeger.

Het gevoel van op tijd een school binnenlopen. Dat ik zo vaak in de basisschoolperiode stiekem applaus verwachtte omdat ik het weer had gehaald om drie kinderen volledig aangekleed en gevoederd op tijd af te leveren. Dat er iemand zou zeggen: ‘Gefeliciteerd, mevrouw Ruwaard! Mijn complimenten, het is u weer gelukt. U en alle andere ouders zijn ware helden.’ Helaas, ook deze keer juicht er niemand. Maar in de euforie van het op tijd zijn, roep ik net iets te luid: ‘We zijn er!’ ‘SSSTT mevrouw zachtjes, we zijn hier bezig met testen’ klinkt het vlak naast me. ‘En ik denk dat jij Daan Ruwaard bent.’ Voordat ik het weet wordt mijn zoon een lokaal binnengeloodst en met de wetenschap dat hij pas over 2 uur klaar is, besluit ik bij de Ikea (die tegenover de school staat) naar binnen te gaan. Mijn brein is wat oververhit. Het is nog geen 10 uur en ik ben bekaf. Dus besluit ik om in het restaurant een kopje koffie te gaan drinken. Ik zit net goed en wel als mijn mobieltje gaat. Het is een vriend die mij al jarenlang de noodzaak en het gemak van een abonnement probeerde in te laten zien. Dus ik vertel hem dat ik nu eindelijk uit eigen ervaring weet hoe handig het kan zijn. ‘Maar’ voeg ik er tot slot aan toe ‘het was toch nog wel een gedoe hoor. We konden mijn g-spot niet vinden.’

Je wat Arien?’

‘G-spot’, herhaal ik en tegelijkertijd besef ik dat ik dingen door elkaar haal. Dus ik probeer uit te leggen dat ik de termen gmail en hotspot wat door elkaar hutsel. Maar als ik de opmerkingen aan de andere kant van de lijn hoor is lachen – zoals wel vaker in het leven – de enige optie die nog rest.

1 antwoord

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *